De balans tussen stoer en lief, die zoekt Kate Nash op Yesterday Was Forever meer dan ooit tevoren op. Die scheidslijn overschrijdt ze soms zelfs binnen één nummer, wat zorgt voor een album waarvan nooit helemaal duidelijk wordt wat de bedoeling is.
Dat komt het best naar voren op Karaoke Kiss. In het eerste couplet komt ze over als een rockchick, waarna het refrein (quasi) onschuldig ingezongen is. Als dit één keer gebeurde, dan kon je dat nog aan Karaoke Kiss ophangen, maar het is een patroon dat je vaker terug hoort. Want ook Call Me heeft dat stoere begin, dat geen vervolg krijgt. In dit geval is dat echt jammer, want het spannende zit in de eerste dertig seconden. Natuurlijk zijn die stemmingswisselingen misschien inherent aan Kate Nash, maar toch is het voor de luisteraar verwarrend.
Wat niet verwarrend is, is Always Shining. Dat is namelijk gewoon ronduit teleurstellend. Het komt eigenlijk nog zelden voor dat bij een internationale artiest met enige reputatie een deel slecht is ingezongen op een album, maar hier geldt dat toch zeker. Het tweede deel van Always Shining is zangtechnisch niet fijn om naar te luisteren en flirt zelfs met het valse. Daarmee doet ze haar donateurs – het album werd geproduceerd na crowdfunding – in ieder geval geen plezier. Een dikke onvoldoende dus. En denk je dat het daarbij blijft? Nou, nee. California Poppies heeft een beetje dezelfde trekjes en is een light variant.
Gelukkig heeft Nash ook voor nummers gezorgd die een stuk aangenamer zijn. Zoals de singles Life In Pink en Drink About You. Op die laatste komt de stoerere chick naar voren. ‘I’m sick and tired of being such a hypocrite/I’m kinda over being over it all/I think I hate yourself/I think I hate me even more/I can’t remember what happened before.’ Kwalitatief is het de beste track van de plaat en misschien zelfs van alle vier haar albums tot dusver. Ook Body Heat en Today zijn lekkere nummers, maar het is toch vooral zoeken naar de krenten. En de krenten in Yesterday Was Forever zijn wel goed, maar niet extreem lekker.
Hetgeen Nash op haar vierde album te bieden heeft, is allesbehalve overtuigend. Een mix van braaf en stoer, zonder het beide echt te zijn. Een mix van goed en slecht. Yesterday Was Forever doet in bepaalde opzichten verlangen naar gisteren, toen een groot deel van deze plaat nog niet openbaar te beluisteren was. En dat kan nooit de bedoeling zijn.
