Vijf jaar lang zat Kesha in een juridische strijd met haar voormalige producer bij Kemosabe Records, die ervan verdacht was haar emotioneel en fysiek te hebben misbruikt. Kesha kon niet uit haar contract stappen en leek gevangen. Maar sinds de aangeklaagde producer is opgestapt, is Kesha back, baby. En sterker dan ooit.
Wat doe je als popartiest als je wat heftige jaren achter de rug hebt gehad? Juist, je maakt een power album. Na haar auto-tune jaren met Tik Tok en dance anthems als Die Young wordt het eens tijd om iets oprechts van deze zangeres te horen. En dat is precies wat we hebben gekregen: deze cd is lekker feministisch en rebels en heerlijk om te horen.
De album opener Bastards is verwikkeld in een heel lief en schattig akoestisch jasje, maar al snel merk je dat het een open brief is naar haar misbruiker, of alle misbruikers in het algemeen: ‘Don’t let the bastards take you down’, luidt het. Waar vorige platen de zangkwaliteiten van de zangeres naast zich hebben neergelegd merk je in dit album meteen dat Kesha toch écht wel een stel zangpijpen bezit. Let ‘Em Talk verandert van het akoesitsche genre naar een meer rock-pop anthem, in samenwerking met The Eagles of Death Metal. Woman is als populaire single van de plaat erg Amy Winehouse-achtig, met gebruik van jazzy saxofones, tetterende trompetten en lekkere percussies die samensmelten tot een echte vrouwenknaller. Andere nummers die uitsteken zijn Hymn, die teruggrijpt naar de electropop achtergrond van Kesha, met een sterke powerballad. Praying, omdat het gewoon een fucking mooi lied is met een uitbarstende climax en sterke vocals. En Finding You, een erg Mumford and Sons-geïnspireerde folk-pop tune met spelende akoestische klanken.
Het album heeft ook mindere kanten. Rocknummers Let ‘Em Talk en Boogie Feet passen qua boodschap helemaal bij de productie, maar qua geluid niet. Ook zijn er western-invloeden in tracks als Hunting You Down en Old Flames (gezongen met Dolly Parton, wat eigenlijk best wel leuk is) die er ook niet helemaal uitspringen.
Met alles bij elkaar is het album echt een knaller. Kesha hoeft de naamsbekendheid van grotere artiesten niet meer te gebruiken om haar eigen naam beter te laten klinken. Nu is ze zelf een grote naam. De plaat schreeuwt WOMENPOWER! De zangeres weet haar frustraties sterk te uitten in verschillende popkleuren en haar vocals omarmen de verschillende genres perfect. Het feit dat amper het robotachtige geluid van autotune klinkt binnen deze cd is een enorm pluspunt (waarom zou je ooit autotune gebruiken met zo’n stem?!). Het zit bomvol ziel en emotie en laat zien dat Kesha vastberaden is om te overleven. In het kort: Kesha’s comeback is een triomf.
