Aah Kurt Vile, de naam brengt al een glimlach aan op je gezicht, terwijl de klanken van The War on Drugs Under The Pressure of Red Eyes door je hoofd gaan. De band veroverde heel wat harten met Kurt Vile als gitarist en één van de oprichters. Maar Kurt Vile heeft ook als solo-artiest behoorlijk naam gemaakt. Zijn nieuwe album:b’lieve im going down is alweer zijn zesde.
b’lieve im going down doet echter geenszins echt aan The War on Drugs denken, integendeel. Het is meer een folk album. Kurt Vile zei daar zelf over: “Je muziek verandert altijd wel een beetje. Terwijl de jaren verstrijken heb je weer nieuwe invloeden en nieuwe gedachtes. Daarin gaat je muziek mee. Maar, je hoort toch altijd weer mijn stem”.
De muziek op b’lieve im going down is zo ook anders. Kurt Vile schenkt de piano wat meer aandacht, hoorbaar tijdens Bad Omens en Lost My Head There. Inspiratiebron om de focus te verleggen naar de piano was Randy Newman, een voorbeeld voor Vile. Het album is ook een ‘night record’, het kwam tot stand tijdens de ‘magic hours’ zoals Vile zelf zegt. Die magic hours zijn in de nacht wanneer jij en ik liggen te slapen. Voor Vile waren dat de uren dat hij zijn nummers kon schrijven.
De titel van opener Pretty Pimpin klinkt als een raptrack, maardaar houdt die vergelijking verder op. Kurt Vile zingt over het veranderen van jezelf. ‘I woke up this morning and didn’t recognize the face man in the mirror / but it’s just me’ en hoe normaal dat eigenlijk is. Tijdens het oprichten van The War On Drugs stelde Kurt Vile destijds dat de leden minimaal drie instrumenten moesten kunnen bespelen. Vile speelt zelf gitaar, trompet, banjo en kan ook goed overweg met een keyboard. Die banjokunsten zijn hoorbaar tijdens track nummer twee I’m an Outlaw. Kurt Vile is zelf razend enthousiast over The Wheelhouse, volgens hem ‘zijn beste track ooit opgenomen’. Het nummer is geschreven in de ‘deserts’ van Amerika en geïnspireerd op de kunsten van een Malineese rockband: Tinariwen. Zij maken Afrikaanse muziek vermengt met pop en rockmuziek. In die woestijn zit ook een opnamestudio: Ranco de la Luna, waar eerder Eagles of Death Metal, Arctic Monkeys en Snow Patrol albums opnamen. Vile was onder de indruk van de omgeving en besloot het album gedeeltelijk daar op te nemen.
Een echte rasartiest kun je concluderen na al het bovenstaande. Kurt Vile zet een album neer dat heel prima wegluistert. Tonnen problemen en zorgen van Vile passeren de revue maar de manier waarop hij ze neerzet en wegspeelt, relativeert enorm. In oktober is er nog de kans om de Amerikaan live te zien. De 31e treedt hij op tijdens London Calling in Paradiso.
