Na tien studioalbums in bijna dertig jaar tijd te hebben gemaakt, was het voor Lenny Kravitz dit keer niet meteen helder waar hij met zijn nieuwste project naartoe wilde. Hij besloot geen druk op zichzelf te leggen en een pauze in te lassen. Inspiratieloos gleden de weken voorbij, tot er in een goede nacht geheel spontaan een deuntje ontstond in het hoofd van de zanger en multi-instrumentalist. Dat deuntje groeide uit tot single Low. Vervolgens bracht een serie dromen Kravitz de rest van Raise Vibration, een album waar hij spiritueler en politieker inzet dan op voorgaande platen.
Albumopener We Can Get It All Together is een aangenaam rock-georiënteerd nummer dat in het verlengde ligt van eerder werk van Kravitz en zorgt daardoor niet direct voor veel verrassing. Het geeft daarentegen wel meteen duidelijk de boodschap weer die Kravitz met deze plaat voor ogen heeft: vibreer in je hogere frequentie, word een liefdevoller mens en vorm een eenheid met je naasten.
Een beetje zweverig is het allicht, maar dat Kravitz in deze staat van zijn goede tracks maakt komt naar voren op het zeer geslaagde titelnummer. Dit spirituele ‘drieluik’ start bijna volledig a capella, waardoor alle aandacht naar de tekst gaat. Er is geen ontkomen aan Lenny’s predicatie. Vervolgens worden de vocalen aangevuld met bombastische instrumentatie en eindigt de track met exotische zang en percussie, waardoor het idee van Raise Vibration echt tot leven gebracht wordt. Kravitz had geen passender eind van dit nummer kunnen bedenken en toont zich hier meester van zijn eigen concept.
Op It’s Enough en Who Really Are The Monsters doet Lenny zijn beklag over de gang van zaken in de wereld, met name de manier waarop regeringen en wereldleiders te werk gaan en hun macht misbruiken. Met beide nummers voorziet hij de luisteraar tegelijkertijd van een flinke dosis funk. Vooral de dreigende sfeer van It’s Enough brengt de zorg en frustratie die Kravitz voelt feilloos over. Deze sterke tracks zitten muzikaal gezien ingenieus in elkaar en geven het album tekstueel de diepte die voorganger Strut uit 2014 miste.
In eerste instantie is de tekst op Johnny Cash een beetje vreemd en sleept het nummer wat eentonig voort. De zin ‘Just hold me like Johnny Cash’ komt enkele malen terug en doet afvragen wat Kravitz en Cash eigenlijk met elkaar te maken hebben. Het blijkt Cash te zijn geweest die het eerst zijn armen om Kravitz sloeg net nadat diens moeder overleed. De track refereert dus aan de letterlijke steunpilaar die Cash op dat moment voor Lenny was. Door de persoonlijke en emotionele lading bezit dit nummer meer schoonheid en charme dan het in eerste instantie prijsgeeft.
Helaas gaat het echt mis bij Here To Love. Hoewel het liedje duidelijk met goede intentie geschreven is, verliest Kravitz alle subtiliteit in zijn schrijverschap en wordt het mede door de zeikerige pianobegeleiding een veel te drammerig geheel. Als er tot overmaat van ramp tegen het eind ook nog een koor inzet, is het nummer niet meer te verdragen.
Het vervolg van het album biedt gelukkig een frisser en daarnaast ook een minder zwaar geluid, met als hoogtepunt het onbezorgde en dansbareThe Majesty Of Love. Hiermee verschilt dit album dan ook van het vorige. Waar Strut na een sterke eerste helft veranderde in een oase van saaiheid, weet Raise Vibration als geheel meer te boeien en te bloeien. Kravitz levert een prettig gevarieerde plaat af met een sterke en positieve boodschap. Hoewel het niet de beste plaat is uit zijn catalogus, is het ook zeker niet zijn minste.
