Een plaat die gemaakt was voor de platenmaatschappij. Zo omschreef Lily Allen niet zo heel lang geleden Sheezus. Op No Shame gaat de zangeres weer volledig voor eigen rekening en zijn de popdeuntjes ingewisseld voor een soms wel heel minimalistische muzikale begeleiding. Het draait om Allen en om niemand anders.
Misschien verklaart dat ook wel de albumtitel. Ze verschuilt zich niet achter de muziek, maar zij staat op de voorgrond. Op openingstrack Come On Then bevestigt ze direct niet bang te zijn en pakt ze de het huidige roddeltijdperk keihard aan. ‘I’m a bad mother/I’m a bad wife/You saw it on the socials/You read it online.’ Het mag geen verrassing zijn dat veel nummers een persoonlijke insteek hebben. Allen maakte dan ook het nodige mee sinds haar vorige plaat. Zo scheidde ze van haar man Sam Cooper, waar ze zo nu en dan wel heel nadrukkelijk over zingt. ‘I had to do it baby, we were both depressed/There was an end, we were not even having sex.’ Nee, dat komt niet in de buurt van cryptisch. Het typeert haar soms heel directe stijl.
Hoewel de zangeres dus centraal staat, zijn er wel een paar gastbijdrages, maar die zijn niet altijd even geslaagd. Vooral Burna Boy doet alleen maar afbreuk aan dat wat Allen probeert neer te zetten met ondermaats gerap op Your Choice. Giggs is op Trigger Bang wat dat betreft een betere toevoeging, maar het is niet dat je er direct warm van wordt. Dan hoor je toch liever de Britse zelf. De vrouwelijke rapbijdrage hoor je verderop het album. De aanwezigheid van Lady Chan op Waste is een stuk logischer – beperkter – en ook fijner om naar te luisteren.
Het is bovendien het signaal om de drukte op het album wat op te voeren. Iets dat ook wel mag na de weliswaar mooie, maar soms zo kale liedjes Family Man en Three. Dat maakt Allen haar songs overigens niet per definitie beter. Pushing Up Daisies behoort tot de leukere nummers op No Shame, terwijl My One een beetje tegen het plafond blijft aanhikken en van haar complete solobijdrages met afstand de minste is. Het nummer lijkt nooit los te komen, tot de allerlaatste seconden, wanneer het dus onmiddellijk weer wordt afgekapt. Want ja, einde. Blijkbaar.
‘I guess the apple does not fall far from the three’, zingt Allen op Apples. Alleen als we No Shame met Sheezus vergelijken, dan zien we toch de nodige verschillen. Dat is zeker niet slecht, want ondanks een paar mindere puntjes, is dit duidelijk een album waar Allen zich geen moment voor hoeft te schamen.
