Little Scream is het alias van Laurel Sprengelmeyer, een singer-songwriter uit Amerika. Haar muziekstijl wordt door velen beschreven als een melange van folk, pop en art rock. Met haar nieuwe album Cult Following lijkt Litte Scream door een excentrieke drugstrip te gaan.
Laurel is een multi-instrumentalist. Op haar debuutalbum The Golden Record en ook op haar nieuwe album Cult Following speelt ze viool, gitaar en piano/keyboard. Ze verhuisde op jonge leeftijd naar Canada, waar ze met bekende Canadese muzikanten samenwerkte zoals Arcade Fire, The Silver Mt. Zion en The National, die in 2011 op haar debuutalbum ook te horen waren.
Cult Following maakt een complete wending als je het vergelijkt met het eerste album. The Golden Record zat vol zachte ballads die klonken als epische wandelingen door een fantasierijk bos. Cult Following is meer een droom die mooi en zonnig begint, maar snel in een ware nachtmerrie veranderd waar enge, abstracte figuren je gillend achtervolgen tot je wakker wordt in een bed doordrenkt met angstzweet.
Het album wordt geopend met “Welcome to the Brain”, een ijzingwekkende instrumentale mix van lange, schreeuwende keyboardnoten. Na een minuut wordt dit akelige geluid onderbroken door de meer vrolijke, funky-dance single “Love as a Weapon”. Dit nummer springt eruit als het enige lied van zijn soort in het hele album. Het is een lied dat je opzet tijdens een zomerse roadtrip.
De rest van het album is eigenlijk een verontrustende boel van rare stemgeluiden en schrille keyboards. Deze meer artistieke wending verandert het gevoel van het album volkomen. “The Kissing “ is meer singer-songwriter achtig, waarin Laurel haar stem gebruikt als instrument. Ze heeft een prachtige stem, maar soms zijn die geluiden zo irritant dat je je koptelefoon tegen de muur wil smijten. “Wreckage” springt er dan weer uit door zijn meer tribal-achtige geluid, maar weer wordt er gebruik gemaakt van rare echo-geluiden die er gewoon niet hoeven zijn. Het album eindigt met “Goodbye Everybody”, dat meer weg heeft van het deuntje dat je in een lift van een hotel hoort.
Het album voelt een beetje alsof Little Scream hier en daar wat random geluidopnames heeft gemaakt en ze willekeurig over het hele album heeft gestrooid. Er is amper eenheid en vaak zijn de experimentele onderdelen van het album niet aan te horen. Het begin was zeer positief en lekker om naar te luisteren. De eerste twee nummers zijn dan ook de beste nummers van het album. De rest was akelig, eng, saai en niet passend. Alles bij elkaar was dit album een teleurstelling.
