Living Colour – Shade

Waardering

5

6

Al dertig jaar is Living Colour een opvallende verschijning in de muziekbusiness. De merkwaardige mix van funk, soul, metal, blues, hiphop, jazz en vooral heel veel gierende hardrockgitaren maakt dat de band liefhebbers van al die verschillende genres nader tot elkaar brengt. Met Shade ligt nu eindelijk de zesde studioplaat in de schappen.

Want van ‘eindelijk’ kunnen we wel spreken. De opvolger van The Chair In The Doorway (2009) stond aanvankelijk gepland voor het najaar van 2014. Door gedoe met platenlabels en managers, tussentijdse tournees én voortschrijdend inzicht over de muziek heeft het nog drie jaar geduurd voor Shade aan de wereld getoond werd.

Een optreden in 2012 bij een herdenkingsconcert voor blueslegende Robert Johnson vormde het startpunt van het album. Living Colour speelde daar een cover van Preachin’ Blues en raakte vervolgens ‘bezeten’ door de geest van Johnson. Niet gek dus dat Shade doorspekt is met de blues. Uiteraard staat Preachin’ Blues zelf op het album, maar ook bijvoorbeeld het fijne, Albert King-achtige Who’s That is daar een perfect voorbeeld van.

Het viertal plukt op het zesde album graag wat nummers weg van collega’s en dat levert zowel een van de hoogtepunten als een van de dieptepunten van de plaat op. De cover van Who Shot Ya – de controversiële rap van Notorious B.I.G. richting de neergeschoten Tupac – behoort zeker tot de eerste categorie. Living Colour maakt van Who Shot Ya een protestsong tegen wapengeweld en racisme en schenkt de Living Colour-saus vervolgens met verve over de track. Met name het aanstekelijke refrein heeft duidelijk baat bij de meegeleverde gitaren.

De make-over van Marvin Gayes Inner City Blues komt een stuk beroerder uit de verf. Door het refrein te voorzien van heavy gitaren, vervalt de mellow en wanhopige sfeer die het origineel van Gaye juist zo sterk maakt. Sterker nog, het nummer krijgt er bij Living Colour zelfs een behoorlijk komisch tintje van. Niet iets dat past bij een lied over achterbuurten, armoede en kansloos zijn in de maatschappij.

Regelmatig balanceert Living Colour op de grens tussen net acceptabel en pure kitsch. En bij vlagen vliegt de band over die grens heen. Tracks als Always Wrong en Glass Teeth zijn zó over de top, dat kan zelfs de indrukwekkende stem van Corey Glover niet compenseren. Voor Program geldt hetzelfde, maar dat bevat in ieder geval nog een geestig intro, waarin rapper Scarface in een interview niet op de naam Living Colour kan komen en dus maar zingend het intro van bekendste hit Cult Of Personality nadoet. Een glimlach verdunt het ongemak bij de muziek die volgt tenminste nog iets.

Living Colour beschikt nog altijd over een ongekende bak muzikaliteit en het blijft fascinerend hoe de band totaal uiteenlopende genres samen weet te smeden tot een aanstekelijk geheel. Het spelplezier spat ervan af. Jammer genoeg schiet de band op Shade te vaak door in het enthousiasme. Living Colour probeert in elk nummer zoveel mogelijk geluid te proppen en die overkill komt het geheel niet ten goede.