We kennen Lucie Silvas als het blonde meisje dat in 2005 de wereld veroverde met zoete, zelfgeschreven liefdesliedjes. Door de hits What You’re Made Of en een cover van de Metallica klassieker Nothing Else Matters werd de Britse een graag geziene gast in Nederland. Marco Borsato ontdekte ook haar talenten en vroeg haar om mee te doen op zijn (had-je-niet-hoeven-doen) Engelstalige single Everytime I Think Of You die in 2006 de eerste plaats van onze hitlijsten behaalde. Na twee met goud bekroonde albums zakte het succes ineens heel snel weg en verloor Lucie haar platendeal bij het label waar ze destijds onder contract stond. Hierna verkaste de zangeres naar Amerika om in Nashville en New York aan nieuwe muziek te werken. Intussen zijn we flink wat jaren verder en is de blondine alweer toe aan de release van haar vierde album genaamd E.G.O. Geinspeerd door artiesten als Fleetwood Mac, The Carpenters en Carole King schreef ze twaalf nieuwe songs en liet deze produceren door Jon Green, een man die in het verleden al samenwerkte met Kylie Minogue, James Bay en Lady Antebellum.
Met het opzetten van Kite, het eerste nummer van het album, wordt er meteen al heel duidelijk een Amerikaanse sound neergezet. Geen zoete pianoklanken (waar Lucie ooit bekend mee werd) maar stevige en stoere gitaarpartijen ondersteund door een flinke drumpartij vormen de basis in deze fijne openingstrack. In Girls From Cold California is duidelijk te horen dat Lucie’s stemgeluid met de jaren iets wat rauwer en rijper is geworden. Deze track zou zo van een elpee uit de jaren 70 gehaald kunnen zijn en geeft daarmee goed de muzikale verandering van de zangeres aan. Met Smoking Your Weed en I Want You All To Myself laat Lucie haar soul-kant schitteren, iets wat nieuw voor haar is en haar bijzonder goed past. Vooral de eerste van deze twee tracks is een fijne productie.
Black Jeans, People Can Change en My Old Habbits worden ook allemaal gedragen door een 70’s vibe maar neigen hier en daar ook lichtelijk de kant van country op te gaan. Omdat de zangeres haar echtgenoot John Osborne leerde kennen via de muziekscene in Nashville is die keuze daarom dan ook niet heel vreemd. In het stoere First Rate Heartbreak zingt Lucie over een vrouw die behoefte heeft aan iets vurigs en onvoorspelbaars. Een nummer dat een verlangen is naar de hoogste hoogtepunten, zelfs als dit de laagste dieptepunten oplevert en na Kite gezien mag worden als het beste liedje van dit album. Het soul-volle Everything Looks Beautiful kent een fijn en sfeervol achtergrondkoortje en is daarmee een track waar Aretha Franklin vast jaloers op zou zijn geweest.
Met Just For The Record probeert Lucie de gevoelige snaar te raken. We horen veel violen maar ook de piano laat van zich horen. Een kippenvelmomentje krijgen we er niet van maar dat neemt niet weg dat het een mooi nummer is! Het op één na laatste liedje op het album is de titeltrack E.G.O., opnieuw een lekkere en stoere track die door de vele gitaarpartijen in het verlengde ligt van Kite en First Rate Heartbreak. Een fijne poptrack die gewoon lekker weg luistert, meer hoef je er niet aan toe te voegen. Afsluiter is Change My Mind waarop Lucie weer gebruik maakt van een achtergrondkoortje. Dit keer is de boel alleen iets wat minder soul-vol en ligt de nadruk meer op de blues. Ook is halverwege nog een licht country randje te horen. Met dit nummer lukt het Lucie om haar nieuwe plaat op de juiste manier af te sluiten en bewijst ze als doorgewinterde artieste dat ze eigenwijs en sterk genoeg is om haar eigen muzikale weg op een succesvolle manier te bewandelen. Nu maar hopen dat ze snel terugkeert naar Nederland en kan gaan knallen in het live circuit.
