Ah, Mac Demarco. De prins van de slacker-rock, of, zoals hij zijn muziek zelf het liefst excentriek typeert: blue wave jizz jazz. Zijn derde studioalbum, This Old Dog, zet de toon van zachtmoedige, lichtelijk psychedelische, maar vooral gewoon bijzonder relaxte popliedjes voort, en doet precies wat het moet doen: je hoofd lichtjes laten deinen en een tevreden glimlach op je gelaat tevoorschijn toveren.
Het woord low-key valt vaak als er over Mac DeMarco wordt gesproken, zo ook in het interview wat hij aan Pitchfork gaf in de vroege aanloop van This Old Dog. ‘Refreinen? Fuck refreinen. Bridges? Ik denk niet dat ik op mijn drie albums ooit een bridge gedaan heb’, zo spreekt de babyfaced New Yorker. En hij loog niet: This Old Dog utiliseert geen standaard liedconstructies, maar biedt de luisteraar in plaats daarvan een dertiental dromerige muziekritjes die je onderuitgezakt op je bank doen neerploffen en met een diepe zucht de zorgen van de dag van je af doen blazen.
This Old Dog is gitaar-gedreven zoals we dat van Mac gewend zijn. Plezante riffjes, met de volle intentie wat slordigjes uitgevoerd, en Mac’s golvende stem die het geheel op een organische wijze aan elkaar rijgt. Albumopener My Old Man is hier een perfect voorbeeld van. De low-key drummachine die op dit uitstekende nummer ten gehore wordt gebracht is een nieuwe stap in Mac DeMarco’s instrumentkeuze, maar klinkt alsof die er altijd al geweest is. De drummachine draagt het relaxte akoestische strummen op natuurlijke wijze en voegt een nieuw retrosfeertje toe aan de luisterervaring.
Tegen Pitchfork vertelde Mac: ‘dit album is coherenter en een logischer geheel, in plaats van ‘single, single, single’.’ Ook hier is alles van waar, en de coherentie van This Old Dog siert de dromerige, zweverige vibe van het album perfect. Toch zijn er leuke uitschieters die nét even een stapje in een andere richting zetten: de psychedelische synths van For the First Time doen bijvoorbeeld denken aan het vroegere werk van Tame Impala en geven een etherische twist aan een simplistisch baslijntje, terwijl Still Beating juist sterk neigt naar late jaren ’80-funk, met broeierige dansgitaren en een enerverend ritme. Sister is een korte, sentimentele track en misschien wel het simpelste liedje wat Mac ooit geproduceerd heeft: desondanks (of misschien juist daarom) voelen de bewogenheden in Mac’s stem oprechter en herkenbaarder aan dan ooit.
De één na laatste track van het album, Moonlight on the River, is een absoluut hoogtepunt: deze zeven minuten durende uitwijding van Mac’s twijfelachtige gevoelens jegens zijn vader is meeslepend en kent een ietwat vervreemdende maar bijzonder krachtige outro vol dissociatieve gitaardelays. Op A Wolf Who Wears Sheeps Clothes komt nog een serene mondharmonica voorbij, en met een golvende elektrische piano op Watching Him Fade Away sluit Mac DeMarco zijn album af.
This Old Dog is een album waar je ofwel goed voor gaat zitten, ofwel door herinnerd wordt om toch maar eens goed te gaan zitten. Mac DeMarco’s muziek is zo warm dat de zorgen zo van je afsmelten: ook op This Old Dog zorgen de vertrouwde kabbelende gitaartjes en mellow stem voor een ontstressend atmosfeertje, en daarin zit dan ook meteen de absolute waarde van Mac’s werk. This Old Dog is slacker-rock op z’n best, en een uitstekende toevoeging op Mac’s vooralsnog bescheiden oeuvre. Nu is het alleen nog wachten geblazen op de zwoele midzomerse avonden, want daarin komt This Old Dog ontegenzeggelijk nóg beter tot zijn recht.
