Rood of blauw? Gewekt worden uit een illusie of vergeten dat het een illusie is en er eeuwig in voortleven. Het is de beroemde keuze die Neo in de Matrix moet maken. Heeft Maroon5 op een gelijkaardige manier zijn keuzes moeten maken voor Red Pill Blues?
Even terug naar 2003. De Amerikaanse band haalt voor het eerst in Nederland de tipparade met Harder To Breathe. Dikke stevige rock, waarbij de stem van Adam Levine prima past. Maar het lijkt erop dat de rode pil genomen is, na het eerste mini-hitje, want van die stijl is niks meer over. Dat gebeurde al snel via This Love en alle andere hits die volgden. Steeds meer werd het dancepop, een stijl die de groep uitstekend bleek te passen. Maar nu lijkt het bij vlagen zelfs de soul op te zoeken.
Dat Maroon 5 op dat gebied enige potentie heeft, hoor je in bepaalde nummers terug. Het grote minpunt is dat Levine de grenzen van zijn bereik iets teveel opzoekt en op sommige tracks ook overschrijdt. Vaak hoor je hem een noot halen die eigenlijk net te hoog is voor zijn stem, alsof hij ermee wil showen. Het beste voorbeeld daarvan is Help Me Out, waarop Levine – oh dear irony – uit de brand geholpen wordt door zangeres Julia Michaels, die in het echte hoge werk een stuk stabieler is dan haar collega.
Maar niet elk gastoptreden – zes in totaal – op Red Pill Blues is even welkom. Zo is Wishkey een van de weinige tracks waarop Levine je goed mee weet te nemen in de sfeer. De interruptie van van A$AP Rocky – niks ten nadele van zijn kwaliteiten als rapper – komt op een moment dat je dat eigenlijk niet wil.
Verder gaat er vooral op de eerste helft van de plaat meer fout dan goed. Vooral tekstueel schort het nog wel eens aan de nodige inspiratie, want heel vaak gaan de een of twee belangrijkste zinnen van het refrein in de repeat om vaker dan nodig is herhaald te worden.
Een verrassing op de plaat is Closure, dat afgeroomd wordt door een jazzachtig outro van een minuut of acht. Ook hierbij is de herhaling in overvloed aanwezig, want de variatie in het instrumentale gedeelte had wel iets hoger mogen zijn. De tweede helft van Red Pill Blues is beduidend beter dan de eerste met daarop ook nog altijd lekkere knallers Don’t Wanna Know met Kendrick Lamar en Cold met Future. Al komt op Plastic Rose de stem van Levine weer op hoogten waar hij niet thuishoort.
Het advies is dan ook voor Maroon 5 om na Red Pill Blues weer de rode pil te slikken en niet met blauw hier voor eeuwig te blijven hangen. Want dat wat de groep op de vorige platen liet horen was beduidend beter.
