Na zich zes jaar lang stil te hebben gehouden, keert de Française Melody Prochet terug met haar project Melody’s Echo Chamber. Op Bon Voyage ruilt ze haar ‘melody’ in voor experimenten met een uniek en fascinerend album als resultaat.
Op haar eerste album had Prochet de hulp van Tame Impala’s frontman Kevin Parker. Prochets dromerige en zachte stem paste goed over Parkers psychedelische melodieën, al kon deze na een tijd ook sterk vervelen. Op Bon Voyage vindt Prochet een nieuwe partner in crime, de Zweedse band Dungen.
Met 33 minuten en zeven nummers is het een compact album dat groots begint met Cross My Heart. De productie is even rijk als op haar debuut, maar met een mystiek en filmisch karakter. Het is dan ook even fronzen wanneer na twee minuten de psychedelische muziek plaats maakt voor een menging van old-school hip-hop, blokfluit en een vage scat melodie. Prochet gaat van Engels naar Frans en van hoog naar laag, maar dit alles zonder haar kenmerkende dreamrock invloeden te verliezen. De opener voelt als een mix van vier verschillende nummers in één, waarin de vervormde gitaar een geweldige climax verzorgt.
Prochet legt hoge verwachtingen voor dit album met haar nieuwe sound en diverse productie. Zowel Breathe in, Breathe out als Desert Horse kennen we al, maar ze verliezen op deze plaat niet hun kracht. Het is zomers, vrolijk en dromerig. Ook hier blijkt dat Prochet meer met haar stem wil spelen dan voorheen. Af en toe schreeuwt ze het uit het of slaat ze een zucht. Het is alsof ze instinctief zingt. Het klinkt rauw en emotioneel, al valt haar zachte stemgeluid soms weg in de achtergrond. De kleurrijke productie blijft een zegen om naar te luisteren. Met Desert Horse heeft Prochet de perfecte formule voor haar nieuwe sound gevonden.
De eerste drie nummers zuigen je de plaat in. Het is vreemd maar verslavend. Op het korte nummer Var Har Du Vart neemt de productie echter een stap terug en besluit Prochet in het Zweeds te zingen. Waarom? Misschien verrassen ter wille van verrassen. Het nummer lijkt niet veel toe te voegen op de plaat op een adempauze na.
Het zeven minuten lang durende nummer dat hierop volgt valt opnieuw tegen. Toch kent ook dit nummer interessante elementen; gesproken passages en elektronische productie. De productie zwelt op tot een samensmelting van Prochets stem en psychedelische arrangementen. Het is in geen geval een slecht nummer, maar weet je niet zo te grijpen als de drie openers van Bon Voyage.
Shirim, de afsluiter van deze plaat, is funky en bevat opnieuw heerlijk gitaar werk. Het lijkt echter niet op zijn plek op dit album. Prochets zachte stem gaat ongemakkelijk samen met dit nieuwe geluid. Het is niet de eerste keer op dit album dat Dungen de show steelt waar Prochets stem te timide is.
Deze plaat is een interessante belevenis, maar verliest zijn magie grotendeels na het één of twee keer te hebben geluisterd. Prochet lijkt zichzelf soms te verliezen in haar experimenten. Het is boeiend om naar te luisteren, maar je kunt je hoofd breken over wat ze nu eigenlijk voor ogen had met dit album. Bon Voyage is een vloedgolf van concepten die je over je heen moet laten komen zonder er al te veel over na te denken.
