Het is altijd opwindend om een nieuwe naam in de indierockscene aan te treffen. Middle Kids hadden afgelopen jaar een klein hitje te pakken met hun single Edge of Town. Deze hit beperkte zich in populariteit echter tot hun thuisland Australië. Met hun eerste commerciële album Lost Friends achten Middle Kids ook overzees gehoor te krijgen.
Zangeres/gitarist Hannah Joy is de ruggengraat van de band. De meeste nummers van Middle Kids kennen hun oorsprong bij haar. Of het nu klaarlichte dag of midden in de nacht is, Hannah werkt dit idee zo ver mogelijk uit in de vorm van melodie en songtekst tot deze bij haar echtgenoot/bassist Tim Fitz aankomt. Hij doelt erop om zijn instrumentatie perfect te laten passen op de basis die Hannah heeft gelegd. Het polijsten van het nummer komt bij drummer Harry Day aan. Het systeem werkt: ieder nummer op dit album voelt afkomstig van een hechte band waarin elk lid hetzelfde idee voor ogen heeft. Zo’n aanpak heeft echter ook zo zijn nadelen: het album wordt conventioneel.
Het overgrote deel van dit album volgt dezelfde formule. Een nummer begint met een langzaam tempo, waarin Hannah een zachte sombere toon zet. Wat volgt is hier en daar een uithaal naarmate het nummer vordert en een opwelling in de instrumentatie aan het einde. Af en toe wordt de gitarist of de drummer even helemaal losgelaten. Het album bestaat grotendeels uit dit soort slowburners, al zijn deze niet altijd even goed uitgevoerd. Losstaand van de kwaliteit van de nummers, ieder album wordt saai om naar te luisteren wanneer er weinig variatie in te vinden is.
De kracht van Hannah ligt in haar songteksten en de emotie die ze bij het uitvoeren ervan meebrengt. Het is een goede reden om het album meermaals af te spelen. Haar teksten zijn raadselachtig en ontroerend en leggen zich steeds meer bloot naarmate ze meer beluisterd worden. Maar eerlijk is eerlijk, Hannahs stem is niet one in a million. Een gemiddelde zangeres zou het van haar kunnen overnemen en het verschil zal moeilijk te merken zijn. In dat opzicht is ze een goede vertegenwoordiging van de band, want wat Middle Kids zo onaantrekkelijk maakt ligt hem in de originaliteit. Het is doorsnee en onbezield.
On My Knees is, op het middelpunt van het album, een welkome verandering van deze formule. Het nummer is vlot, dansbaar, maar geeft hiervoor niet Hannahs emotionele en meeslepende stem en songteksten op. Lost Friends is een onbetwist hoogtepunt. Middle Kids is hier volledig in zijn element en Hannahs zang weet oprecht te ontroeren. De instrumentatie is simpel, maar doeltreffend.
Wanneer Middle Kids zich richt op de country-invloeden slagen ze er in om geweldige momenten te creëren. Het is zonde dat deze momenten schaars zijn op hun debuut. Het album luistert als het proces van een hechte band die gepassioneerd muziek maakt maar geen eigen sound kan ontwikkelen. Lost Friends is een doorsnee indierockalbum, dat niet zich niet kan distantiëren van andere hedendaagse indiebands.
