Wie de muziek van Milow – voluit Jonathan Vandenbroeck- ook maar een beetje kent, weet dat de Belgische zanger fan is van sfeervolle, mooie akoestische liedjes maken. Op zijn vijfde plaat, Modern Heart, slaat Milow muzikaal een hele andere weg in. De zanger ontdekt de wereld van elektronische housebeats en RnB melodieën.
Na al die jaren muziek maken en vier akoestische albums kondigde Milow vorig jaar aan dat hij klaar was met gitaarliedjes. Zijn nieuwe album ‘zou zijn fans doen opkijken’. Het wekt in ieder geval nieuwsgierigheid op, want als een artiest een nieuw en nogal onverwachts pad inslaat, kan het óf heel goed gaan óf heel slecht. Het album begint in ieder geval lekker met single Waiting Around For Love: het heeft een rustgevende melodie en steekt goed in elkaar. Ook de tropical house-achtige tweede single Howling At The Moon is erg aanstekelijk en doet ons veel denken aan het nummer Reality van Lost Frequencies.
Op The Fast Lane slaat de Belgische zanger de plank even helemaal mis. Het nummer lijkt geschreven te zijn voor een comeback van The Backstreetboys en loopt over van clichés. ‘I want to live, I want to cry, I don’t want to be afraid to try, I want to bleed, I want the pain, I’m going to get back, back in the fast lane,’ zingt Milow in het dramatische refrein. Op No No No is de zanger weer een beetje zichzelf. Begeleid door zijn gitaar zingt hij speels over een pijnlijke afwijzing: ‘For a while I thought I’d figured her out, that we were meant to be. But she said “no, no, no”, She just said “no, no”.’
Milow heeft op Modern Heart niet helemaal afscheid genomen van zijn gitaar, op bijna elk nummer van het album horen we hem op de achtergrond. Bij een enkel nummer horen we hem prominenter, en dat zijn meestal de betere nummers op het album. Zoals op Love Like That Is Easy. Het is een vrolijk en lief nummer. Het album eindig met het epische, dramatische Way Up High en lijkt op een nummer dat Justin Timberlake en Usher nog samen moeten maken. Op het midden van het nummer wordt er plots een lang slotmonoloog ingezet, waarvan je noodzaak niet echt begrijpt.
Na het horen van Modern Heart komen we tot de conclusie dat de muziek van Milow beter tot zijn recht komt zonder alle poespas. We kunnen ergens wel begrijpen dat de zanger klaar is met wat hij ‘degelijke muziek’ noemt, maar Milow samen met zijn gitaar is een magische formule. De zanger weet hoe een goed popliedje in elkaar zit, maar op Modern Heart klinkt alles over-geproduceerd en juist daardoor, weinig oprecht.
