Het lijkt misschien een vreemde sprong voor Mister and Mississippi. Eerst twee fraaie folkalbums maken, en dan ineens een plaat schrijven vol drummachines en zweverige synthesizerdeuntjes. Met zangeres Maxime Barlag als het onbetwiste middelpunt klinkt de muziek ineens nog dromeriger dan eerst, bijna psychedelisch. De songs op Mirage klinken zeker niet alsof ze door een onbekende geschreven zijn: nog steeds heeft de Nederlandse band een enorm goed oor voor melodieën en meerstemmigheid, nog steeds wordt er hevig geflirt met Amerikaanse folk. Licht hese stem en een enthousiaste countrysnik inbegrepen. Wel worden die elementen flink door elkaar geschud en op een flink andere manier ingevuld, bij wijze van experiment. Zorgt dat voor een mooie vooruitgang in de sound of had Mister and Mississippi beter bij hun ouderwetsere folk kunnen blijven?
Wat meteen opvalt aan de plaat is dat er zeker geen sprake is van een luie, inwisselbare synthpopplaat. Ieder nummer bevat meer dan genoeg lagen, geluiden en effecten die duidelijk met oog voor detail aangebracht zijn. Die kleine dingetjes, een vreemde synth hier of wat extra percussie daar, zorgen voor een rijke sound. Tel daarbij op dat Maxime Barlag’s zwoele stem naadloos aansluit op de duistere toetsen, en de nieuwe Mister and Mississippi heeft een flinke sound om van te spreken. Albumopener Wolfpack heeft een oorwurm van een refrein, die tegen het einde van het nummer moeiteloos ingewisseld wordt voor een heerlijk spacey basgroove. Het is verrassend, spannend en boven alles klinkt het gewoon enorm goed.
De problemen beginnen pas na een paar nummers. Het blijkt iets té makkelijk om weg te dromen bij de muziek: de eindeloze midtempo-drum(machine)s blijven maar doorploeteren. Een zee van reverb slokt zowel de zang als de instrumenten op. Hoe vaak de gitarist ook een nieuw effectje uitprobeert, het wordt soms wel erg moeilijk om de nummers uit elkaar te houden. Dat heeft iets tragisch: Mister and Mississippi heeft op Mirage een meesterlijke soundwissel gemaakt, maar weet er niet consistent boeiende nummers uit te toveren. Gelukkig zijn ook de saaiere nummers prima luistervoer, mede door een ijzersterke sound en de prettige zangbijdragen.
Ondanks dat Mirage niet bijzonder spannend wordt, zijn er best nummers te vinden die iets nieuws te bieden hebben. Zo worden de trippy gitaarlijnen op Interstellar Love, Part 2 naar de achtergrond verbannen door lagen dikke synthesizers. Het levert een mysterieus en verfrissend nummer op, en meteen het absolute hoogtepunt van het album. Op Replicants durft de band eindelijk de ruimte in te zweven, iets waar in de songtitels meermaals op gezinspeeld wordt. Het bewijst des te meer dat Mister and Mississippi goud in handen heeft met de nieuwe sound, áls ze bereid zijn van hun formule af te stappen.
Het nieuwe album van Mister and Mississippi klinkt fantastisch, maar mist iets belangrijks. Ondanks dat de duistere synths de band ineens een stuk anders laten klinken, is er weinig experimenteels of avontuurlijks aan Mirage. Het lijkt een plaat die tot in de puntjes verzorgd is, maar daardoor niet meer buiten de lijntjes lijkt te kunnen kleuren. Na een paar songs gehoord te hebben, worden de wauw-momenten zeldzaam. In dat opzicht lijkt Mirage onnodig opgepoetst totdat de sprankel er vanaf is. Gelukkig hoeft niet iedere plaat het wiel opnieuw uit te vinden, en is de nieuwe Mister and Mississippi “gewoon” erg fijn geworden. Met een sound als deze kan een volgende plaat best wel eens een pareltje worden!
