Je eerste gedachten bij het luisteren zijn: Mitski moet vast haast hebben gehad bij de opnames! Veertien nummers in 32 minuten (slechts twee nummers zijn langer dan drie minuten) is in ieder geval geen standaard meer in de huidige tijd. Maar al snel kom je erachter dat in dat kleine tijdsbestek veel verstopt zit. Mitski verspilt op haar nieuwe album Be the Cowboy dan ook geen enkele seconde.
De drie uitgebrachte singles gaven al aan dat dit album uit meerdere vaatjes zou gaan tappen. Geyser, Nobody en Two Slow Dancers zijn alle drie heel verschillend. Geyser speelt met een wat ongemakkelijke sfeer verpakt in een bombastische wall of sound, terwijl Nobody meer zwoel en funky aandoet. En Two Slow Dancers is dan weer een rustige, droevige ballade. Wel lijkt de gehele sound ervan net wat toegankelijker dan haar vorige werken. De twee laatstgenoemden voelen daarbij ook nog aan als nummers met een duidelijke kop en staart. Wie daaruit echter opmaakt een elftal van dat soort nummers voorgeschoteld te krijgen komt nu echter bedrogen uit.
Nemen we het geheel van nummers in ogenschouw, dan lijkt isolatie de rode draad van Be the Cowboy. Die werkt twee kanten op. In de eerste plaats in eenzaamheid, waar Mitski flink in uitpakt in liedjes als Why Didn’t You Stop Me? of Washing Machine Heart. Het is isolatie doordrongen van spijt en verlangen naar liefde. ‘I know that I ended it / But why won’t you chase after me?’. Het spreekt boekdelen. En dan is er in de tweede plaats isolatie als vrijheid, met bijvoorbeeld de tekst uit Come into the Water: ‘Maybe I’m the same as all those men / writing songs of all they’re dreaming’. Het is de tweezijdige isolatie die een cowboy in zich draagt. De vrijheid van isolatie heeft een prijs. De vraag is waar de balans ligt en dat is waar Mitski op haar nieuwe plaat over verhaalt; de gekozen albumtitel meer dan toepasselijk.
Instrumentaal weet Mitski dat gevoel ook te verwoorden. Mitski zelf klinkt in het geheel van de instrumentatie namelijk alleen. De muzikale ondersteuning op het album lijkt meer in gedachten aanwezig, een metafoor voor chaotische gevoelens. Het laat Mitski’s stem ‘geïsoleerd’ overkomen. De verschillende genres die de revue passeren worden allemaal voor dat doel ingezet en weten in de kortstondige intensiteit van de nummers veel te bereiken. Het productieteam moet precies geweten hebben waar Mitski naar opzoek was. Voor hen een dikke pluim. Me and My Husband is daarbij een hoogtepunt. Het heeft een uitzonderlijk vrolijke connotatie. ‘Dance if ur lonesome’, schrijft ze op Spotify. En dat doen we dan ook maar.
Be the Cowboy voelt als een komen en gaan van vluchtige gedachten en het is dan ook pas in de context van de thematiek dat de nummers hun grootste waarden dragen. Wat in eerste instantie voelt als een haastig bij elkaar gespeeld geheel van een half uur, krijgt daarmee opeens een heel andere lading. Mitski heeft gegraven in haar gevoelens en presenteert ons nu een ijlend en geïsoleerd brein dat naarstig op zoek is naar iets of iemand om mee te delen. Het luisterend oor zijn is daarbij alles behalve een straf.
