”I wanted the album to sound like it was ‘coming from death’ which is where these songs emerged,” MONEY-frontman Jamie Lee windt er geen doekjes om. Als nieuwe vertegenwoordigers van het zwartgallige Engelse geluid hebben zij beloftes om na te komen. In hoeverre is het de groep uit Manchester gelukt om deze na te komen?
Engeland heeft een rijke geschiedenis aan neerslachtige bandjes die wereldfaam hebben bereikt. Sinds 2013 zijn ze er eentje rijker, namelijk MONEY. Het debuutalbum The Shadow of Heaven was een uitkomst voor iedereen die het heerlijk vond om te zwelgen in melancholie. De band wist het geluid en weemoed van het Engelse industriële stadsleven goed weer te geven. De stad Manchester die zo’n rijke muziekgeschiedenis, met zich meedraagt, bracht ook de nodige verwachting met zich mee. De band ging door een periode waarin ze een bandlid kwijtraakte en deze verwachtingen waar moesten maken. Het resultaat is Suicide Songs, wat geen vervolg op debuutplaat The Shadow of Heaven blijkt, maar juist een positieve schep er bovenop doet.
Een plaat die gevuld zit met tekstuele verwijzingen naar de dood en toch zo levendig weet te klinken is vrij uniek. De meeste nummers mogen dan wel vrij zwaar klinken (I’ll Be The Night, You Look Like a Sad Painting on Both Sides of the Sky) toch is er sprake van licht aan het eind van de tunnel. Het licht psychedelische openingsnummer I Am The Lord zet gelijk de toon voor de plaat, waarin tekstuele ernst wordt afgewisseld met orkestrale melodieën. Het jammerde stemgeluid van Lee bereikt een hoogtepunt op nummers als I’m Not Here . De opzwepende strijkers en de uithalen zorgen gegarandeerd voor kippenvel. Waarbij debuutplaat The Shadow of Heaven nog veel nadruk lag op het stemgeluid van Lee, weet de band zich instrumentaal nu beter te redden. Door de toevoeging van piano en strijkers wordt de plaat, ondanks de tekst, niet bijzonder geladen. Dit is een goed teken, anders was Suicide Songs zonder meer een zware zit geweest. Deze nummers zijn namelijk de zwanenzang van de depressies waaraan frontman Jamie Lee leed. Door het uitbrengen van Suicide Songs sluit hij figuurlijk de deur voor deze gedachtes. De intensiteit van Night Came, wat tevens het langste nummer is, lijkt een volledige explosie te zijn van deze opgekropte gevoelens. Het lijkt de worsteling van Lee, waarin hij zijn uiterste best doet de instrumenten te overstemmen.
Suicide Songs is een eerlijke plaat geworden over twijfel, de weemoed van drank en zelfbewustzijn. Hiermee lukt het MONEY om een band te zijn die de moeite waard is om in de gaten te houden. Hoewel The Smiths al een poos niet meer bestaan, weerklinkt in Suicide Songs de erfenis van Morrissey overduidelijk. Een groep die het tot tweemaal keer toe het voor elkaar krijgt sterke albums af te leveren, moet worden erkend.
