Myles Kennedy – Year Of The Tiger

Waardering

7

Al sinds de beginjaren van hardrockband Alter Bridge zingen de geruchten over een soloplaat van frontman Myles Kennedy rond. Het kwam er door zijn drukke bandbestaan echter nooit van. Het is inmiddels 2018 en eindelijk vond Kennedy ruimte voor zijn solodebuut. Maar verwacht geen headbangmateriaal van Year Of The Tiger.

Er zijn excuses genoeg waarom het zo lang heeft moeten duren voor Kennedy zich aan een soloalbum waagde. Vijf studioalbums met hoofdwerkgever Alter Bridge, een frontmanschap in de band van Slash en een haast ononderbroken tourschema. Inmiddels heeft Slash de vredespijp gerookt met Axl Rose (lees: een wapenstilstand) en ligt Alter Bridge tot 2019 op zijn gat. En dus heeft Myles Kennedy eindelijk een momentje voor zichzelf.

De naam Myles Kennedy roept direct allerlei associaties op. Gierende gitaren. Schuddende hardrockhoofden. En een fabuleuze stem met een bereik zo groot als de Eiffeltoren. Op Year Of The Tiger blijft alleen die stem behouden. Kennedy legt de focus op een akoestische singer-songwriterstijl en fietst ondertussen banjo’s, mandolines en lapsteelgitaren in zijn muziek.

Year Of The Tiger is een autobiografisch conceptalbum over de gevolgen van het vroege overlijden van zijn vader op de zanger en zijn familie. In titeltrack en leadsingle Year Of The Tiger wordt de dood van Kennedy senior beschreven vanuit het perspectief van de moeder. Zij is aangedaan, maar voelt tegelijk de verantwoordelijkheid richting haar kinderen. ‘In the year of the tiger, I got my kin to save/And I’ll be damned to see them suffer one more day’. De track mag van zichzelf wat zouteloos zijn, het krijgt door de emotionele tekst nog behoorlijk wat karakter.

In The Great Beyond – het meest uitgesproken nummer van het album – horen we toch iets van de hardrockachtergrond van de zanger. De muziek en de zang spoken rond totdat Kennedy in het refrein even flink de stembanden aanzwengelt. Plug de gitaren in, zet er wat dampende drums onder en je hebt een Alter Bridge-nummer pur sang. Een van de sterkste momenten van Year Of The Tiger is Blind Faith. Een open brief aan zijn vader, die hij bijna verwijt ziek te zijn geworden. Het bezorgt je vanzelf een brok in de keel. Een sterke opening van het album wordt helaas vervolgd met een teleurstellend middendeel. Voorspelbare tracks als Turning Stones en het country-eske Haunted By Design beklijven niet.

Aan het einde van de plaat gloort weer een beetje hoop. Ook in tekstueel opzicht trouwens. In het prachtige Love Can Only Heal krabbelt moeder Kennedy langzaam op uit haar verdriet en probeert het geluk terug te vinden. Liefde is daarbij de ultieme remedie. Pas op slotnummer One Fine Day lijkt de familie Kennedy de dood van vader enigszins verwerkt te hebben. ‘This bitter end, let it go, let it go, let it go’. Licht aan het einde van de tunnel!

Wie in het verleden Myles Kennedy met een akoestische gitaar heeft zien optreden, zal ongetwijfeld vertrouwen hebben in de nieuwe sound die de zanger zich op Year Of The Tiger aanmeet. Dat vertrouwen wordt behoorlijk terugbetaald. Door de akoestische setting drijven de lyrics automatisch naar de voorgrond en met zo’n zwaar albumthema werkt dat heel behoorlijk. Zelfs het muzikaal behoorlijk anonieme middenstuk van het album krijgt zo een rol in het geheel. Bovendien kan Kennedy altijd terugvallen op die jaloersmakende zang. Gas terug, emoties eruit en rustig toewerken naar een nieuwe Alter Bridge-plaat. Want dat is toch hoe we Myles Kennedy het liefste zien.