Nicholas Krgovich – The Hills

Waardering

7

8

De afgelopen drie jaar zaten vol met creativiteit én productiviteit voor multi-instrumentalist Nicholas Krgovich. Nadat de Canadees reputatie heeft weten op te bouwen met de bands No Kids, Gigi en P:ano is hij sinds 2011 actief bezig als solo-muzikant. Hoewel de genoemde bands relatief onbekend zijn gebleven, belooft Krgovich’ nieuwe album The Hills de indie-rockwereld nieuw leven in te blazen.

Niet lang na het indrukken van de play-knop heten Nicholas’ iconische vocals de luisteraar welkom. Een opmerkelijk detail is dat bijna alle nummers op het album refereren naar een compositie op één van de eerdere albums van Krgovich. Zo werd een eerdere track Moon’s Soft Glow genoemd en heet een nieuw nummer op dit album Moon’s Detail. Wat direct opvalt aan de eerste track genaamd The Hills I is dat het maar kort van duur is (krap drie minuten), maar wel erg veel verschillende thema’s en sferen bevat.

Het tweede nummer Sunset Tower stelt dan ook absoluut niet teleur. Het laid-back slagwerk in combinatie met de zwoele meerstemmigheid doen ergens aan denken: Half Moon Run! Dat Nicholas Krgovich kwaliteit kan leveren is nu wel bevestigd. Echter, waar Half Moon Run vaak gehele albums met eenzelfde geluid en weinig verschil tussen de individuele nummers produceert, weet Krgovich te verrassen. Bijvoorbeeld met The Place Goes Quiet, wat beschouwd mag worden als een kruising tussen funk uit de jaren ‘80 en indierock anno 2016. Wat gedurende het album opmerkelijk begint te worden is de korte duur van elk nummer. Het album wil een verhaal  vertellen en bereikt dit vermoedelijk door korte, afwisselende fragmenten – van meestal niet meer dan 3 minuten – te laten belichten.

Written in The Wind refereert sterk naar een band als Radiohead door de hese stem die een verhaal vertelt en hiermee echt een mysterieuze sfeer creeërt. Hoewel Krgovich in zijn eerdere bands weinig zong, is er niks mis met zijn vocals. Mountain Of Song lijkt wel op het verkeerde album terecht te zijn gekomen; het stuk is een combinatie tussen cooljazz en hip-hop wat leuk is om naar te luisteren. Creatief, maar je kunt je afvragen of dit nummer niet té veel buiten het album treedt.

PCH Detail is opnieuw een track met veel strijkers maar nu ook met een, bijna expressionistische, zanger die een Afrikaanse feel aan het nummer geeft. Dan volgt een stuk oude vertrouwde indie-rock maar opnieuw met wat jazzy accenten zoals een paar virtuoze trompet- en synthesizerlijntjes die soms bijna een duel lijken te voeren. Uiteindelijk brengen de nummers 10 en 11 ons weer ‘thuis’ bij Nicholas omdat deze composities veel weghebben van zijn vorige albums On Cahuenga en On Sunset.

Om te eindigen is daar dan The Hills II. Waar The Hills I duidelijk een introductie op de variëteit en contrasten binnen dit album was, is The Hills II nog duidelijker een afsluiter. Misschien wel té duidelijk. Het stuk bouwt een bepaalde spanning op, maar blijft twijfelachtig klinken. Als de contrabas wordt toegevoegd lijkt een nieuw thema te zijn geboren, maar Krgovich besluit het album af te kappen met de woorden “And then sometime…”. Een onzekere leegte blijft de luisteraar bij wat als jammer of storend kan worden beschouwd, maar misschien ook wel de intentie van Nicholas is geweest om de onbepaaldheid van zijn komende producties te benadrukken.

Muziek blijft uiteindelijk altijd subjectief, maar duidelijk mag zijn dat we hier te maken hebben met een uitermate competent artiest en een album wat menig muziekliefhebber aan het denken zal zetten.