Voor bijna tien jaar stond Nicki Minaj aan de top van haar game. De vrouwelijke rapper domineerde de hiphop- (lees mannen-) wereld met nummers als Super Bass, Starships en niet te vergeten haar iconische verse op Kanye West’s Monster. Een queen kun je de 35-jarige Nicki wel noemen. Maar haar kroon liep de afgelopen tijd nogal wat krasjes op. De publieke catfights met concullega’s Lil Kim en Remy Ma deden mevrouw Minaj niet veel goeds en ook haar laatste samenwerking met 6ix9ine – die laatst werd veroordeeld, omdat hij een pikant filmpje maakte met een kind – deed menig wenkbrauw omhoog schieten. En ohja, laten we het fenomeen Cardi B niet vergeten. De rapper scoorde in nog geen jaar twee nummer 1-hits. Iets dat Minaj met drie albums niet lukte. Veel stress in kamp Minaj. Daarom presenteert ze nu haar vierde plaat met de naam Queen. Is Nicki nog steeds de Queen of Rap of is het alleen maar stoerdoenerij?
Queen wordt geopend met Ganja Burns. Een contrast tussen Minaj’s zangstem en haar harde raps op een tropische beat. Als de in Trinidad geboren Minaj het nummer iets eerder had uitgebracht, was het misschien wel een zomerhit geworden. Verder probeert ze gelijk al de albumtitel te verdedigen door de lijn ‘Unlike a lot of thee hoes whether wack or lit/At least I can say I wrote every rap I spit’. Zo dan. Cardi B krijgt er gelijk al van langs. En we zijn pas bij de eerste track! Cardi B werd laatst namelijk nog beschuldigd van het gebruiken van ghost writers op haar album.
Majesty, een nummer samen met Eminem en Labrinth, faalt om de titel waar te maken. Eminem rapt als een sneltrein en de samenwerking mag dan misschien veelbelovend klinken, maar daar blijft het bij. De track is één van de missers van het album.
En daar is ‘ie dan; de savage song van het album: Barbie Dreams. In het nummer – waarvan het origineel van The Notorious B.I.G is – noemt Minaj een hele waslijst aan mannelijke hiphoppers op. Sommigen krijgen ervan langs, sommigen niet. Zo heeft ze het volgende over Drake te zeggen: ‘Always buying me shit/But I don’t know if the pussy wet or if he’s crying and shit.’ En haar lijn over DJ Khaled is ook wel lachen; ‘Had to cancel DJ Khaled/Boy/We ain’t speaking/Ain’t no fat n***a telling me what he ain’t eating.’
Zo hard als Minaj was op de hiervoor genoemde jams, zo kwetsbaar is ze op de volgende liedjes. Bijvoorbeeld op het nummer Bed samen met Ariana Grande, maar ook op de samenwerking met The Weeknd Thought I Knew You. Daar waarschuwt Minaj alle tortelduifjes dat liefde soms anders kan zijn dan je had gehoopt. Op Run & Hide heeft de superster het over haar trust issues.
Na een kwetsbare kant en het zwaar teleurstellende Chun Swae (een veel te saai en ook nog eens veel te lang nummer) is het de beurt aan Chun-Li. De tiende track, maar eerste single van het album Queen is er eentje hoor. ‘They need rappers like me’, spit Nicki. Yas b***h! Of nee; yas Queen!
Het hoogtepunt staat op het einde van de plaat. Coco Chanel heet ‘ie. De titel klinkt misschien wat zoet en schattig, maar niets is minder waar. Kei maar dan ook keiharde hiphop is Coco Chanel. Met een Caribisch tintje, dat wel. Samen met Foxy Brown kwam Minaj niet op het nummer op te spelen, maar om te ‘slayen’.
Queen is hoe dan ook het belangrijkste album dat Nicki Minaj heeft gemaakt. Minaj had echt iets te bewijzen met deze plaat, want negativiteit in de media en een Cardi B die op je troon jaagt zijn niet heel chill voor je imago. Maar juist die competitie heeft het beste in Minaj omhoog gehaald. Op Queen is ze grover en harder, maar ook zachter en kwetsbaarder dan dat ze ooit is geweest. Daar kan geen Anaconda of Starships tegenop. Zonder twijfel, Nicki Minaj is nog steeds de koningin in de game.
