Het ontstaan van No Joy is een bijzonder verhaal. Gitarist en zanger Jasamine White-Gluz woonde in Los Angeles en Laura Lloyd, in dezelfde rol, woonde in Montreal. Ze schreven allebei liedjes naar elkaar als een soort penvriendinnen. Nadat Jasamine de overstap maakte naar Montreal begonnen de twee liedjes te spelen en gaven diverse optredens. Na lovende kritieken werden ze opgepikt door Best Coast label en werd met o.a. drummer Garland Hastings uitgebreid tot een viertal.
More Faithful is het derde album in successie en grotendeels opgenomen in Costa Rica. Naar verluidt spendeerden ze zo’n twaalf uur per dag in een afgelegen boerderij, na de release hun vorige album Wait to Pleasure in 2013. Ze wilden een nieuwe sound maken en legden daar enorm veel energie in. Die nieuwe stijl is gevonden, maar die is lastig te beschrijven. Basgitarist Michael Farsky (inmiddels al de zevende) verwoorde het misschien het beste: ‘More Faithful is interessante rockmuziek met vreemde keuzes’. Opener Remember Nothing is wellicht zo’n vreemde keuze. Het nummer start met een flinke gitaarrif en een dito drumgeluid wat omslaat in wat hol gezang, de tekst verstaan is hier lastig. Het handelsmerk van No Joy. Het volgende Everything New gaat in een rustiger ritme verder maar het holle, nu wat, dromerige gezang blijft. Dat blijft in het eerste gedeelte van het album domineren. Vanaf nummer vijf Burial in Twos begint het wat meer los te gaan. Het blijkt een voorschot voor Corpo Daemon waarin het losbarst. In lekkere, stevige rockmuziek welteverstaan. Afsluiter Judith is hierin een logische als afsluiter, het combineert alles in één nummer.
De structuur van More Faithful is duidelijk, het bouwt eerst rustig op, knalt daarna flink door om naar het einde toe weer rustig af te sluiten. Jammer, want de echt goede nummers zitten in het middenstuk. No Joy ging dus op avontuur met zijn stijl en, voor alles een eerste keer, maar het is nét niet geworden. Het is geen album wat je bijblijft. Je hebt het gevoel dat No Joy dichtbij is maar net niet de juiste snaar weet te raken. Al mag het album sowieso genomineerd worden voor ‘album met de vreemdste titels’ waar Moon in my Mouth en I Am an Eye Machine de absolute uitschieters zijn. No Joy wacht in ieder geval deze zomer nog met een oversteek richting Europa, voorlopig blijven ze op hun eigen continent met optredens in de VS en Canada.
