Pale Waves – My Mind Makes Noises

Waardering

8

7

Sinds de oprichting van Pale Waves, nog niet zo heel lang geleden overigens, wordt het kwartet uit Engeland constant vergeleken met The 1975. Niet zo vreemd aangezien The 1975 de band praktisch groot gemaakt heeft en ze inmiddels ook labelgenoten zijn. Ze delen dezelfde stijl muziek; dromerige maar tekstueel ietwat droevige indiepop, volgepropt met vrolijke synths. Het ene verschil is dat The 1975 geleid wordt door een man en Pale Waves de charismatische Heather Baron-Gracie als frontvrouw heeft.

Zoals wel vaker gebeurt met nieuwe bands van over de plas, was de hype rond Pale Waves ook weer massaal. Uit alle hoeken werd de band de hemel in geprezen (met tig verwijzingen naar the Cure) waardoor de band heel wat te bewijzen had met hun debuutalbum. Een belofte die ze niet helemaal kunnen waarmaken, maar My Mind Makes Noises levert wel een heel degelijke eerste worp op.

Openen wordt gedaan met het heerlijk catchy Eighteen. Snedige riffs begeleiden de poppy synths waarover Baron-Gracie haar Robyn-achtige vocalen soepel laat glijden. Het blijkt een stramien te zijn dat Pale Waves het gehele album laat horen. Iets waar, inderdaad, daar zijn ze weer, ook the 1975 een patent op heeft. Ook bij – personal favorite – There’s a Honey krijgen we weer hetzelfde voor onze kiezen, het verschil met opener Eighteen is minimaal maar toch weer verdomd aanstekelijk.

De gelijkenis die vaak met the Cure wordt getrokken, een band die Pale Waves zelf ook als inspiratiebron noemt, wordt pas echt duidelijk bij het mooie Loveless Girl. De nog levende geest van Robert Smith is duidelijk te horen. Tekstueel zijn de lyrics van Baron-Gracie straight in your face. Dat kan als negatief worden ervaren maar vaak pakt het ook erg mooi uit, zoals op het erg confronterende Karl (I Wonder What It’s Like To Die). Baron-Gracie zingt hier over een broer die ze heeft verloren. ‘I was fourteen /My brother was twenty / When my dad sat me down / And told me you’d left me’. Simpel, maar een doeltreffende gutpunch dat als enige nummer op het hele album ontdaan is van synths, drums en elektrische gitaar. Een mooi en ontwapend einde van een prima debuut.

My Mind Makes Noises is een prima debuut van een band met ontzettend veel potentie. Liever hadden we iets meer diversiteit gezien: de formule, hoe sterk ook, wordt na een hele luisterbeurt net iets te veel op elkaar gelijkend. Hoe sterk singles als Television Romance, megahit Kiss en de laatste, heerlijk dansbare worp, One More Time ook zijn. De toekomst is aan Pale Waves, we kunnen niet wachten!