Als je houdt van subtiliteit ben je bij Panic! At The Disco aan het verkeerde adres. Al meer dan tien jaar lang wisselt de groep onder leiding van zanger Brendon Urie constant van gedaante, de ene nog meer over-the-top dan de andere. Van theatrale emopop tot Beach Boys-worship tot Frank Sinatra-imitatie, geen stijlwissel is te gek. Sinds een paar jaar is Urie begonnen aan de grootste metamorfose tot nu toe: van emo-frontman tot volwaardige pop-hitmachine. Op nieuwe plaat Pray For The Wicked hoor je in ieder geval het zelfvertrouwen en de sprankelende productie van een superster, maar zijn de liedjes er ook?
Pray For The Wicked voelt als een logisch vervolg op het Grammy-genomineerde Death of a Bachelor. Er zijn immens kleverige hooks, willekeurige samples, clichématige teksten over Urie’s geliefde Los Angeles, en haast musical-achtige melodieën en vocalen. Er is echter één opvallende update op Panic!’s sound die de show steelt. Waar Urie’s vorige platen af en toe al flirtten met orkestrale elementen, omarmt Pray For The Wicked ze totaal. Bijna alle nummers krijgen een extra laag door een verzameling blazers en wat strijkers hier en daar. Dat weet de vrij typische nummers toch een beetje extra kick mee te geven.
Die kick is overigens niet altijd nodig – Pray For The Wicked doet het uitroepteken in de naam Panic! At The Disco meer dan eer aan. Zoals altijd heeft Urie’s muziek een heleboel te bieden voor muziekfans met een uitzonderlijk kort aandachtspan. Neem leadsingle Say Amen (Saturday Night): na een James Bond-achtige intro doorspekt met samples gaan alle registers vol open. Er is een stel blazers, een heleboel ge-oh, een fantastisch overdreven beat, en aan het einde van het nummer zelfs een joekel van een uithaal. Panic! At The Disco blijft op zo’n hoog tempo prikkels op je oren loslaten dat het lastig wordt om je te vervelen.
Toch zijn die eindeloze prikkels niet genoeg om een soort sleur tegen te houden. Zo blijft het refrein van High Hopes eindeloos terugkomen. Natuurlijk mag Urie een goede hook uitbuiten voor maximale radiovriendelijkheid, maar het zou beter zijn als het na drie minuten niet totaal de neus van de luisteraar uit zou komen. Ook qua teksten is Pray For The Wicked aan de eentonige kant. Natuurlijk is het leuk als Uri hier en daar een zelfbewuste zin laat vallen, maar elf nummers lang je eigen loftrompet afsteken is over het algemeen wat veel van het goede. Wat meer afwisseling op dat gebied was welkom geweest.
Uiteindelijk zou het best kunnen dat Brendon Urie met zijn Panic! At The Disco op weg is om een superster te worden. De nummers zijn catchy, de man heeft nog steeds een absolute dijk van een stem, en er is genoeg plezier te beleven op Pray For The Wicked. Dat neemt niet weg dat de plaat nóg beter had kunnen zijn – bijvoorbeeld door dat beetje extra variatie in tekst en geluid aan te brengen. Misschien dat het popsterrenleven dan op den duur Urie’s kant op komt.
