Peter Doherty – Hamburg Demonstrations

Waardering

5

Peter Doherty, frontman van de bekendse Britse garagerock-band The Libertines, heeft een heftig leven achter de rug. Vooral zijn langdurige drugsverlaving, die het einde leek te worden van zijn band, werd breed uitgemeten in de media. Anno 2016 is Doherty weer clean, zijn The Libertines weer bij elkaar en lijkt het een stuk beter met hem te gaan. Zijn nieuwe plaat Hamburg Demonstrations sluit qua geluid aan bij dit beeld: vredig en een beetje braaf. Toch schuilen er wel degelijk heftige verhalen achter een aantal nummers. Kan hij die overtuigend brengen of blijft het geheel op de vlakte?

De nummers op Hamburg Demonstrations geven veel ruimte aan Doherty’s stem. Hij zwabbert als vanouds door het album heen: er moet vooral niet raar opgekeken worden als hij flink naast de noot zingt of een halve seconde naast het ritme zit. Dit is een deel van zijn zangstijl, maar wordt na een tijdje wel nogal storend. Op bepaalde momenten, zoals de klagende intro van Birdcage, gaat Doherty simpelweg alle grenzen van het acceptabele over. Met wat goede wil zijn veel uitglijdertjes nog “onzuiver” te noemen, maar soms zingt Doherty gewoon enorm vals. Karakteristiek of niet, de plaat wordt dan meteen een stuk minder prettig om naar te luisteren.

Gelukkig is Peter Doherty altijd meer een songwriter dan een zanger geweest. Ook op dit album staat dan ook een aantal intrigerende teksten, die vaker wel dan niet botsen met hun instrumentale begeleiding. De vreselijke gebeurtenissen die zich vorig jaar in de Bataclan in Parijs voltrokken worden met een opgewekt akoestisch gitaartje en een banjo naverteld op Hell to Pay at the Gates of Heaven. “Come on boys you gotta choose your weapon/J-45 or AK-47” schalt het refrein, op de tekst na gebracht alsof het een meezinger voor in de kroeg zou moeten zijn. Doherty’s schrijfwerk kent echter ook een aantal dipjes. Het mierzoete I Don’t Love Anyone (but You’re Not Just Anyone) had een mooi liefdeslied kunnen zijn, maar verdrinkt zowat in de cliché’s en nodeloze klefheid.

Gelukkig klinkt Hamburg Demonstrations van voor tot achter prima. Het album bestaat vooral uit langzame maar swingende nummers met een volledige achtergrondband, afgewisseld met wat akoestische ballads. Er worden in de loop van het album allerlei extra instrumenten uit de hoge hoed getoverd: van harmonica’s en slide guitars tot violen en banjo’s. Dit zorgt voor wat aangename afwisseling in de loop van de plaat. Het is in dit geval echter jammer dat de band vooral ruim baan maakt voor Doherty: zijn aandeel is niet bijster interessant. Juist verrassendere composities hadden zijn simpele gitaarwerk goed aangevuld.

Peter Doherty heeft soms een scherpe pen en goede ideeën, maar dat neemt niet weg dat het grootste deel van Hamburg Demonstrations botweg saai is. Enige vorm van energie is, behalve bij zijn band, nergens te bekennen. Doherty’s zang is vaak vals, constant slepend en nergens echt scherp. Als hij dan ook nog een van de zwakkere nummers twee keer in een marginaal andere versie op de plaat laat terugkomen, is het niet eens zo raar je af te vragen of hij er nog wel zin in heeft. Gelukkig redden een aantal sterke teksten en een fijne band het album van rampzaligheid.