Vanuit Yosemite Park in California kijkt Evan Shornstein, die opereert onder de naam Photay, je doordringend aan op de hoes van zijn debuutalbum Onism. Licht gefrustreerd lijkt het, wat volgens zijn eigen woorden de albumtitel moet verklaren. Het woord ‘onism’, uitgevonden door John Koenig, betekent de frustratie om vast te zitten in slechts één lichaam dat slechts op één plaats tegelijkertijd woont. Heel hip in de huidige genderneutraliteitdiscussie.
Brooklyn NY is zijn thuisbasis, en daarvandaan componeert en stileert hij zijn elektronische tracks en is het album ook tot leven gekomen. Photay neemt je op dit album mee op een elektronische reis, door de omvattendheid van New York tot aan de uitgerekte natuurgebieden van de Verenigde Staten. Geen enkele track ademt dezelfde sfeer uit. Screens de openingstrack van het album klinkt duister en beklemmend, en de daaropvolgende track Inharmonious Slog plaatst je weer een in een onorthodoxe jazzclub, waar ruimte is voor elektronische vernieuwing. In Storm zweef je over het rauwe landschap van de Grand Canyon om in Eco Friend weer heen en weer geschud te worden in de schuilkelder van Richard D James en te balanceren tussen jazz en elektronica. Madison McFerrin zingt in Outré Lux’ je toe vanuit een loungeclub. In Off-Piste dender je, met gevaar voor eigen leven de zwarte piste af, en met name de ritme-sectie van Aura, waarop hij zelf ook nog een moppie zingt, doen samba-ish aan, om te eindigen met een track Bombogenesis, waar hij violen combineert met detroit technobeats.
Photay zet je continue op het verkeerde been, combineert er lustig op los en schuwt het experiment niet. En toch komt het allemaal samen in de diversiteit die dit album weergeeft, waarbij duidelijk te horen is dat Photay de rustgevende geluiden van de natuur wilt samenbrengen met de bombast van het stadsleven. Bombogenesis is daar wellicht het meest pakkende voorbeeld van. Niet alleen klinkt iedere track anders, ook binnen de track zelf werpt Photay je van links naar rechts. Continu zoekt Photay de verwarring, om toch weer nieuwe synths en sounds in zijn producties te verwerken. Geen enkel nummer kabbelt zo maar voorbij, zonder dat er ‘niets gebeurd’. Wat dat betreft zijn zijn tracks te vergelijken met de manier hoe The Art of Noise en de eerdere genoemde Aphex Twin te werk gaan.
Muzikaal wil hij op dit debuutalbum duidelijk niet vastzetten in één lichaam dat slechts op één plaats tegelijkertijd woont. Onism ten top dus.
