Hiphop kan vandaag de dag wel wat peper in de reet gebruiken en PRhyme is terugkomen om dat te leveren. Het tweede project van producer dj Premier en MC Royce Da 5’9”, twee oude rotten in het vak, belooft de rap game terug te brengen tot zijn puurste vorm.
Vaak geassocieerd met Eminem is het verfrissend om Royce bezig te zien met andere projecten, vooral omdat het eerste PRhyme-album goed aansloeg. Een terugkeer van Royce Da 5’9” en zijn old-school sound klinkt als een welkome verandering in een scene waar Soundcloud-rappers de overhand hebben. Met een helder concept voor ogen en een gezonde doses passie is het onmogelijk om half werk te leveren.
Het album opent met een hoogtepunt, Black History heeft alles wat je zoekt in een openingstrack. Het nummer is een showcase van de tekstuele krachten van Royce. De MC hoeft op PRhyme 2 echter niet constant in de spotlight te staan, op W.O.W. neemt de productie van dj Premier de overhand. Het nummer blinkt uit door zijn grimmige sfeer en verrassende samples. Het is zeker één van de beste nummers van dit project. Hoewel de features beter leverden op PRhyme 1 zijn ze zeker noemenswaardig. Vooral Rapsody weet compleet de show te stelen op Loved Ones.
PRhyme is een project waar zowel dj Premier als Royce Da 5’9” veel waarde aan hecht. Dat is te merken aan het charisma waar elke track van overloopt. Wanneer Royce zegt: ‘I ain’t stressed unless it’s war, I ain’t said shit unless it’s more”, trek je hem niet in twijfel. En die agressie is precies wat dit album kenmerkt. Op iedere track brengt Royce lange verses tjokvol met technische rijmen en flows. Er is geen twijfel over het feit dat hij een getalenteerde MC is. De old-schooltechnieken van Royce passen ook perfect bij de productie van dj Premier. Record scratches, old-school adlibs (‘Microphone check 1, 2!’) en jazzsamples domineren het album. Dj Premier weet er echter in te slagen dit niet ouderwets te laten klinken.
De samples die Premier gebruikt houden je scherp. Zo wordt verrassend de controversiële verse van Kendrick Lamar op Big Seans Control gebruikt. Een sample die perfect het thema van dit album weergeeft.
Kendricks tekst op Control trok toentertijd veel aandacht door het uitdagen van veel van zijn collega rappers, waaronder Big Sean zelf. Het was een geslaagde oproep tot meer vriendschappelijke strijd in de rapgame. Met het gebruik van deze sample laat Royce zien dat hij hier vierkant achter staat. Zelf is hij ook niet bang om zijn mening te geven over hedendaagse artiesten, van Lil Yachty tot aan Lupe Fiasco.
Hoe aantrekkelijk het ook is om Royce vuur te horen spuwen over hedendaagse hiphopcultuur bestaat er ook zo iets als te veel van het goede. Op een album dat bijna een uur duurt voelt het weinig variërend. Hoewel iedere beat zich lichtelijk weet te vernieuwen, volgt het telkens dezelfde formule. Geen nummer voelt muf aan maar een beetje variatie zou het album geen kwaad doen.
Algeheel is dit een goede verzameling aan nummers. Elke hiphopfan kan iets uit dit album halen dat hij te gek vindt. Naarmate het album dichter bij zijn einde komt begint het echter ook steeds saaier te klinken. De formule van de nummers wordt eentonig en de features brengen niet genoeg verrassingen. Toch is het op zijn hoogtepunten moeilijk om niet mee te knikken op de gelijkstemming van deze twee hiphoptalenten.
