Queens Of The Stone Age – Villains

Waardering

8

Game Of Thrones, Taylor Swift, Trump; ze houden de wereld goed bezig. Maar niet de woeste woestijnrockers Queens Of The Stone Age. Villains, de nieuwe plaat van Josh Homme en de rest, is harde boogiewoogie desertrock die niet bang is om de gevoelige kanten van de frontman te laten zien.

Een eng intro brengt je in de wereld van Villains. Opener Feet Don’t Fail Me ontpopt zich echter na twee minuten tot een harde en dansbare riff terwijl Josh Homme’s theatrale maar indrukwekkende stem het nummer draagt. Een synth-lijn zorgt voor een extra laagje, wat het nummer al helemaal een beleving maakt.

Villains voelt als een smerige discoavond met harde gitaren. Ook klinkt het alsof Josh Homme schijt heeft aan alle verwachtingen. De band werkte samen met Uptown Funk- en Amy Winehouse-producer Mark Ronson, wat voor sommige fans misschien niet ideaal leek. Maar na de mengelmoes van de fantastische voorganger Like Clockwork… voelt het vervolg een stuk luchtiger. De onvoorspelbaarheid en speelsheid van de band is van hoog niveau waardoor je hoort dat het plezier van de muziek af wordt gebeukt. Niet spatten, maar beuken want we hebben het tenslotte over Queens Of The Stone Age.
Neem bijvoorbeeld de duistere disco-rock van Un-Reborn Again. Beuken op boogie met je Dr. Martens aan.

Domesticated Animals is opgebouwd rondom een simpele riff en harde bass om vervolgens alle kanten op te schieten. ‘Get right up, kneel and bow/ where’s your revolution now?’ zingt Homme. Ook de lange jamsessie Evil has Landed is om van te genieten, terwijl de band al helemaal leip wordt op de Elvis-meets-desert-rock van Head Like a Haunted House.
Naast al deze heupwiegende jams laat Homme ook zijn gevoelige kant zien op het fenomenale Fortress. Een ode aan zijn kinderen die niet zoetsappig wordt maar stevig blijft gedurende het hele nummer. Hideaway is ook wat rustiger maar dan meer richting zwoel.

Queens of The Stone Age laat met Villains zien dat ze van de hak op de tak springen maar ook nog eens een van de meest vermakelijke albums van de afgelopen twee jaar hebben gemaakt. Wanneer je bij het epische en –klinkt misschien gek in de context van deze band- prachtige slotstuk Villains Of Circumstance komt is het feest misschien voorbij, maar dan krijg je ook wat. Dansen op Queens Of The Stone Age is niet per se iets nieuws- Smooth Sailor anyone?- maar dat ze daadwerkelijk zo’n plaat zouden maken was misschien nooit te verwachten.