Jack White – Boarding House Reach

Waardering

3

4

Jack White is onderdeel geweest van verschillende succesvolle muziekacts. The White Stripes, The Raconteurs en natuurlijk zijn eigen solo-act, met in 2014 een bandopstelling die uitsluitend uit vrouwen bestond. Nu is Jack White terug met solo-album Boarding House Reach. En wat een mix van genres!

Geen idee wat Jack dacht met dit album, maar het klinkt als een warboel van verschillende genres die samensmelten tot individuele tracks, die afzonderlijk eigenlijk niet eens meer op ‘liedjes’ lijken. Alles wat je over muziek, rock of zelfs jazzmuziek hebt geleerd laat hij links liggen en hij creëert hij zijn eigen … genre? Zo kunnen we het niet echt noemen.

De albumopener Connected By Love is misschien nog het meest gangbare nummer op het album, een beetje een offbeat slowrocknummer met elektronische elementen. Het refrein van Connected By Love wordt samen gezongen met een gospelkoor. Erg Rock ’n Rolly. Tussen de langere nummers door zitten er korte muziekfragmentjes waar Jack zich allemaal dingen afvraagt. In Why Walk A Dog? zingt hij over hoe dieren als koopwaar als gezien en wat voor waarde zij tot de mens nog hebben. Corporation is een meer met percussie geladen lied, met luide en ruige gitaarmelodietjes die langs elkaar heen gespeeld worden. Er is weinig tekst, maar als die er wel is, lijkt de gitaar antwoord te geven.

Nummers als Abulia and Akrasia en Everything You’ve Ever Learned gaan helemaal nergens heen en zijn in principe een chaos van geluid en instrumenten die door elkaar heen blèren. Het beste en, naast Connected By Love, een wat meer gangbaar nummer, is Over and Over and Over, een pure uitlating van rockmuziek. Het is ook meer van wat wij van Jack White zouden verwachten, het klinkt meer als zijn eigen geluid.

Krankzinnig, raar, vreemd; allemaal woorden die dit album beschrijven. Het is net alsof meneer White het hele Rock ’n Roll genre op z’n kop heeft gehaald, als een pak kaarten heeft geschud en in een nieuwe volgorde heeft gezet; de anti Rock ’n Roll. De tracks gaan helemaal nergens heen, de onderwerpen van de teksten zijn te uiteenlopend en soms is het alsof je naar een knallende motor luistert en als je zoiets hoort, dan weet je meteen dat je auto naar de garage moet. Zo ook met dit album. Het is duidelijk dat Jack White hier iets anders mee wilde bereiken, dat hij zich muzikaal wilde onderscheiden en iets wilde maken dat nergens op klonk. Daar is hij meer dan in geslaagd. Helaas klinkt het eerder als een kat die een haarbal uitkotst dan als muziek.