Rihanna – Anti

Het jaar is nog maar net begonnen, maar hét meest gehypte album is nu al uit. Anti, het achtste studioalbum van Rihanna, is er eindelijk. Als een artiest de releasedatum zo vaak opschuift dan moet er wel iets heel bijzonders uitkomen, was de algemene gedachtegang. En bijzonder is Anti zeker.

Het vorige album van popprinses Rihanna kwam alweer uit 2012: Unapologetic was een groot succes met singles als Diamonds en Pour it Up. Toen de zangeres begin vorig jaar aankondigde dat haar nieuwe album niet lang meer op zich liet wachten, hielden we het internet nauwlettend in de gaten. Maar het album kwam niet in de zomer zoals beloofd, of in de herfst en ook niet in december.
Wel bracht de zangeres drie singles uit, die achteraf niet op het album belanden. En toen was het er opeens op 27 januari: per ongeluk gelekt op Tidal, de muziekstreamdienst van Jay-Z. Kort na de mysterieuze lek besloot de zangeres om haar nieuwe plaat dan maar gelijk officieel én gratis uit te brengen. Chaotische omstandigheden dus, misschien wel even chaotisch als het album zelf.

Het eerste nummer op het album, Consideration, is een heerlijke binnenkomer. Het betreft een samenwerking met SZA, een singer-songwriter waar we ongetwijfeld meer van gaan horen. De stemmen van de twee zangeressen (inclusief dik eilandaccent van Rihanna) gaan in elkaar op onder een aanstekelijke drumbeat. Op interlude James Joint beschrijft Rihanna wat ze het liefste doet: een jointje roken, iets waar alleen Rihanna als vrouwelijke popster heel goed mee weg komt. Ook leuk om te weten: op Anti heeft Rihanna aan elk nummer meegeschreven. Op haar zesde album Loud schreef ze aan geen enkel nummer mee.

Wat opvalt aan Anti zijn de extreme verschillen in stijl: het album kent geen enkele samenhang. Het lijkt wel alsof Rihanna geprobeerd heeft om uit elk genre een nummer te zingen en het op haar album te zetten. Op slowjam Kiss It Better horen we een elektrische gitaarriff die we niet meer gehoord hebben sinds Rihanna’s ‘donkere’ album Rated R. Van nieuwe single Work krijgen we weer een hele andere vibe: die van het eiland-meisje in Rihanna. Op Never Ending horen we de zangeres zonder ook maar enige poespas, begeleid door een akoestische gitaar. Love On The Brain heeft weer een jaren ’50 doo-wop sound. Het is nogal veel om te verwerken, en we moeten halverwege het album dan ook even op adem komen.

Natuurlijk was het voor Rihanna bijna onmogelijk om aan de hoge verwachtingen te voldoen. Anti is dan ook niet helemaal het briljante r&b meesterwerk waar we op gehoopt hadden. Op het album horen we wél een Rihanna die vooral doet waar ze lekker zin in heeft. Daar doet ze ons misschien nog wel een groter plezier mee, omdat ze met Anti afstand doet van de vaak simpele, commerciële popmuziek die ze bijna elk jaar in de vorm van een album uitbracht. Anti is gewaagd, experimenteel en het lange wachten dan ook meer dan waard.