Misschien dat er bij de naam Sampha niet meteen een belletje gaat rinkelen, maar in de muziekwereld is Sampha Sisay zeker bekend. Hij heeft samengewerkt met onder andere Jessie Ware, Drake, Solange en Kanye West. In 2013 kwam Sampha al met twee solo ep’s en 2017 is dan eindelijk het jaar van zijn langverwachte debuutalbum: Process.
De plaat opent met Plastic 100°C, een titel die heel erg makkelijk van je tong rolt. Het nummer kwam in juni 2016 onofficieel uit en is relatief onbekend gebleven. Jammer, want het is wel echt een ontzettend mooie track! Het bouwt op, beginnend met een haast op een xylofoon lijkende gitaar en Sampha’s zacht hese stem. Naar mate het refrein nadert, zwellen ook de instrumenten aan – inmiddels is de gitaar aangevuld met een keyboard en nóg een gitaar die er tegenin speelt. Het refrein neemt je mee, een deining van muziek die als een deken om je heen valt. Sampha’s warme stem sluit perfect aan bij het toch sobere instrumentgebruik.
Blood On Me is van een heel ander kaliber. Met een up-tempo drum, een wederom sobere piano, een koebel en hier en daar wat gehijg wordt een spannende sfeer neergezet. Waar Plastic 100°C erg ingetogen is, treedt Blood On Me echt naar buiten. Maar het pakt wel. Vooral het refrein, waarin je eigenlijk voornamelijk twee pianotonen achter elkaar hoort en Sampha eroverheen uithaalt. Het krijgt een zekere spanning mee en laat eigenlijk ook zien dat Sampha erg veelzijdig is.
Een van de mooiste nummers van Process is toch wel (No One Knows Me) Like The Piano. Weer een ingetogen ballad, dit keer bijna alleen maar bestaand uit Sampha en zijn te verwachten piano. Het intro is rustig, maar heeft wel een vaste melodielijn. Sampha speelt dezelfde lijn op twee octaven, waardoor het een apart effect heeft. In het couplet legt hij de akkoorden neer en zingt hij er zachtjes overheen. Dit is een nummer om je ogen bij te sluiten. Het neemt je namelijk mee naar het huis van Sampha’s moeder, waar zijn oude piano waarschijnlijk nog staat.
Op Process komen verschillende kanten van de muziek van Sampha naar voren. Een elektronische- , een up-tempo- en een bijna-ballad soort. Hoewel bijvoorbeeld Reverse Faults ook prima in elkaar zit, komt Sampha in het algemeen toch beter tot zijn recht in nummers als (No One Know Me) Like The Piano. Dan blijkt namelijk hoe goed zijn pianospel is en is er meer aandacht voor zijn warme stem. Toch blijkt verderop dat Sampha het ook mét elektronische effecten weer ontzettend goed doet. Op Under zingt hij laid-back over de instrumenten heen en ook op Incomplete Kisses is het zijn stem die het nummer afmaakt.
Er kan eigenlijk geen andere conclusie getrokken worden dan dat Sampha een uiterst getalenteerd muzikant is. En dit album is dan ook heerlijk. Wanneer je Process grijsgedraaid hebt, luister dan vooral naar het nummer Too Much, een van de beste tracks van Sampha.
