Na een succesvolle carrière van ruim dertig jaar, kan Seal heerlijk doen waar hij zin in heeft. Pontius Pilatus spelen in de Amerikaanse versie van The Passion. Jurylid spelen in The Voice Australia. En jazzzanger spelen op een coveralbum vol jazzklassiekers. Met Standards als aardig resultaat.
Standards bevat een scala aan iconische tracks, bekend van onder meer Frank Sinatra (Luck Be A Lady, I’ve Got You Under My Skin, It Was A Very Good Year), Ella Fitzgerald (I’m Beginning To See The Light) en Nina Simone (I Put A Spell On You). ‘Het is het album dat ik altijd al had willen maken’, zo kondigde Seal zijn tiende plaat (zeven solo- en, inclusief Standards, drie coveralbums) aan.
Bij nummers als Autumn Leaves en My Funny Valentine is de lijst met voorgangers van Seal bijna oneindig. Het stipt meteen het uitgangspunt van Standards aan. De nummers op de plaat kan iedereen dromen en daar hoef je het dus niet voor te doen. Het is puur zijn eigen stem waarmee Seal zich dient te onderscheiden. Een bewuste keuze. ‘Mensen houden van mij vanwege mijn stem, niet omdat ik interessante teksten schrijf’, liet Seal zich ontvallen aan het Belgische VTM Nieuws. Een zeer bescheiden standpunt voor de schrijver van wereldhits als Killer, Crazy en Kiss From A Rose.
Seal legt de lat voor zichzelf erg hoog. Zie maar eens de Sinatra of Fitzgerald in jezelf naar boven te halen. En dan ook nog op zo’n manier dat je een klein beetje uit de schaduw van de grote meesters zelf kunt stappen. Het is altijd het lot van een coveralbum: je moet op momenten de vorige versies kunnen overtreffen, anders voelt de plaat aan als een lauw huismerkbiertje als afsluiter van een avond champagne.
Dat Seal een dijk van een stem heeft, mag voor niemand een verrassing zijn. En anders bewijzen tracks als Autumn Leaves, Anyone Who Knows What Love Is en Smile dat wel. Seal zingt recht uit het hart en de arrangementen zijn zeker smaakvol ingevuld. Maar toch lukt het niet om echte magie te creëren. De Brit blijft netjes binnen de lijntjes kleuren. En heel eerlijk gezegd: het verlangen naar de krakerige jarenvijftigfilter duikt regelmatig op, onbewust toch een belangrijke sfeermaker bij dit type muziek.
Juist het nummer waar je het minst van verwacht, levert de grootste verrassing op. Van I Put A Spell On You is het haast niet voor te stellen dat er nog ruimte is voor een interpretatie met toegevoegde waarde. Bovendien hebben alleen al Nina Simone en Creedence Clearwater Revival de lat erg hoog gelegd. Toch weet Seal er iets heel behoorlijks van te maken. De prachtige orkestratie schept precies de duistere sfeer die past bij de tekst, maar de Brit kleurt dat vervolgens nóg verder in met zijn zang. En als kers op de taart een fijne rol voor de trompet.
Standards doet uiteindelijk zijn naam in meerdere opzichten eer aan. Een elftal standaardwerken uit de jazz en swing, die over het algemeen vrij standaard worden uitgevoerd door Seal. De Brit zingt goed, het orkest swingt regelmatig, maar beide partijen stijgen haast nergens boven zichzelf uit. Seal heeft Standards uiteindelijk vooral voor zichzelf gemaakt. En toegegeven: dat je de mogelijkheid hebt om daar als artiest voor te kunnen kiezen, is dan weer allesbehalve standaard.
