In een tijd waarin ‘beroemd zijn’ het meest populaire beroep ter wereld is, wil Seether laten zien waar het werkelijk om draait in het leven. De Zuid-Afrikaanse rockband hoopt met het nieuwe album Poison The Parish naar eigen zeggen ‘mensen iets geven dat hun leven een stukje beter maakt’. Een nobel doel, maar makkelijker gezegd dan gedaan.
Frontman Shaun Morgan wil de jeugd waarschuwen dat beroemd zijn geen doel op zich moet zijn. Morgan kent immers als geen ander de keerzijde van bekendheid. De zanger kampte in het verleden met verslavingen en zijn stormachtige relatiebreuk met Evanescence-zangeres Amy Lee verkreeg flinke media-aandacht. ‘De jonge generatie groeit op met idolen voor wie alleen faam telt en niet talent, oprechtheid of vakmanschap’. Dat verkeerde signaal wil Seether tegengaan met Poison The Parish.
Het is een vrij belerend uitgangspunt van het album, dat voor het eerst volledig is geproduceerd door Morgan zelf. De band kan dus maar beter met een geslaagde plaat aankomen, want van een leraar zonder autoriteit neemt niemand iets aan. Poison The Parish is het zevende studioalbum van Seether en vanaf openingstrack Stoke The Fire is in elk geval één ding meteen duidelijk: de afschuw over de maatschappij heeft het stevigste album van de Zuid-Afrikanen tot nu toe opgeleverd.
Op Betray And Degrade en leadsingle Let You Down weet Seether direct die woede om te zetten in krachtige en vooral dynamische composities. I’ll Survive kent een rustig begin, maar bouwt vervolgens vakkundig op naar het vurige refrein. De prima gitaarsolo bevestigt dat I’ll Survive tot de beste nummers op het album behoort.
De succesvolle afwisseling tussen akoestisch en elektronisch in I’ll Survive, doet de band besluiten om het nog een keer op die manier te proberen. En nog een keer. Against The Wall en Let Me Heal bevatten dezelfde opbouw, maar zeker niet dezelfde kwaliteit. Met name de laatstgenoemde kabbelt onvoorstelbaar traag voorbij. Alsof de band even energie moest sparen om de knoertharde vervolgtrack Saviours te kunnen overleven. Dat lukt in ieder geval goed. Saviours is lekker luid en agressief, ideaal om de frustraties van de voorgaande twee tracks eruit te gooien.
Het blijkt een laatste stuiptrekking. De resterende songs zijn volgens het boekje geschreven, maar eerlijk gezegd vooral doodsaai. Eigenlijk nodigt alleen Sell My Soul nog even uit tot opveren. Een bij vlagen behoorlijke afsluiter, waarin Seethers liefde voor grungemuziek duidelijk naar voren komt. Toch is het de middelmaat die regeert richting het einde van de plaat.
Met Poison The Parish zal Seether ongetwijfeld voldoen aan de wensen van de fans. De muziek is op zijn tijd best energiek, maar al met al nauwelijks verrassend. Seether gebruikt op het grootste deel van het album hetzelfde recept en dat maakt dat de verzadiging al ruim voor de slotnoten heeft opgetreden. De band bewijst al jaren over een natuurlijk talent voor het schrijven van pakkende hardrock te beschikken, maar dan mag je op een gegeven moment de lat best een stukje hoger leggen.
