Simple Minds is één van de meest succesvolle Schotse bands ter wereld. Hoe ouder jij wordt, hoe ouder de bands waarvan jij houdt ook worden en vaak minder goed gaan presteren. Presteert Simple Minds beter of slechter met het nieuwe album Walk Between Worlds?
Iedereen kent de wereldhit Don’t You (Forget About Me) van de soundtrack van The Breakfast Club. Simple Minds, een band die voornamelijk uit Schotse rockmuzikanten bestaat, wordt gezien als atmosferische stadiumband à la U2. Recentelijk zijn ze naar een meer radiovriendelijk geluid gegaan.
De albumopener begint met het broodnodige en bombastische nummer Magic, heel erg klassieke ‘80s rock met een moderne twist. Het nummer staat bomvol haakjes en catchyness. Ze gaan duidelijk met de tijd mee omdat het nummer meer een poplied is dan een rocklied. Summer geeft meteen een alternatieve stemming; het is meer stadiumrock-achtig. Zoals eerder genoemd is het bijna geheimzinnig hoeveel Simple Minds als U2 klinkt. Het lied is een beetje monotoon, maar heeft wel een zonnige aanleg. Utopia is typisch atmosferisch, met een meer oldskool feel op de productie van de track. Alles lijkt gepolijst en er is meer synth.
The Signal and the Noise is wat ruiger dan de eerste drie nummers, met smakelijke gitaren en lekker bonkende synthbeats. In Dreams introduceert een heerlijke vrouwelijke stem, ontspannen en luid. Barrowland Star is zo’n ziekmakend suikerlied waarvan je bijna moet kokhalzen, nee dank je. Het enige andere opmerkelijk nummer is Walk Between Words zelf, waarin mooi gebruik wordt gemaakt van een violenorkest. De laatste nummers zijn snel vergeten.
Je moet er maar van houden, stadiumrock. Maar dan moet je het wel goed doen. Geïnspireerd raken door een band is één ding, maar er bijna tot de akkoordpatronen aan toe op lijken is heel iets anders. Vroeger had Simple Minds echt iets te zeggen, met een eigen geluid en boodschap. Nu lijkt het een beetje op een oude band die nog relevant probeert te zijn door gebruik te maken van moderne geluiden, maar die op de verkeerde manier gebruikt. Het album zit overal en nergens; de ene keer is het atmosferisch, dan zit je ineens in een ruig rocknummer. Er is weinig samenhang tussen de liedjes en tijdens de tweede luistersessie viel deze recensent bijna in slaap. Is slaaprock een nieuw concept? Want dan heeft Simple Minds met dit album zeker een nieuw genre te pakken voor de muziekslapers.
