Van dreiger naar dromer. Dat is de route die Sofie Letitre langzaam lijkt te bewandelen. Op haar debuut-ep Uncanny Valley beukte de diepe bassound regelmatig hard mee met de muziek. Voor haar tweede ep Take To Heels kiest de Utrechtse voor iets toegankelijkere muziek, maar wel met soms wat psychedelisch overkomende zang.
Hoewel ze al zowel binnen- als buitenlandse airplay kreeg, maakt Letitre tegenwoordig niet de meest radiovriendelijke muziek. In 2012 kwam ze nog met een ‘normaal’ popdebuut Back Where We Come From, maar dat bleek haar toch geen genoegdoening te geven. Ze nam na dat album even een pauze in het produceren en kwam vorig jaar terug met een wat experimentelere ep. Dat uitproberen krijgt een vervolg op Take To Heels. De klanken van met name Not Helping en Elevate lenen zich dan ook perfect voor een klein intiem zaaltje. Het liefst in een donkere ruimte. Een gepaste lichtshow erbij en een dromerige space-ervaring lijkt geboren.
Het gaat hier echter om de luisterervaring vanaf de plaat. En het moet gezegd dat het dan wel een zware zit is. Niet omdat het slecht is – zeker niet – maar wel omdat je het intens moet luisteren. Als je tussendoor nog met iets anders bezig bent, krijg je eigenlijk al niks meer van Take To Heels mee. Letitre vraagt om je volledige aandacht en dat is soms best lastig te geven. Ook al is het maar een ep van nog geen half uur. Het is alles of niets.
Van alle tracks is Bright Coloured Side de meest makkelijk beluisterbare. Hierin is het dromerige vermengd met de in laag tempo doordreunende bas die we kennen van Uncanny Valley. Daardoor krijgt de openingssong een bepaald reliëf mee, waardoor hij zich onderscheidt van de rest. Afsluiter I’ll Be Fine is bijna het tegenovergestelde daarvan, aangezien de maat aangevende tikjes in een razend hoog tempo voorbij komen.
Dreigend of toch dromerig, het maakt dat Letitre haar muziek niet makkelijk in een genre laat plaatsen. Het kan meerdere kanten uit. En hoewel haar muziek goed staat, lijkt ze na drie totaal verschillende producties nog steeds niet te weten welke kant ze precies uit wil. Of misschien is het wel helemaal niet haar bedoeling om maar één richting uit te gaan. Als ze voordat ze een nieuwe richting kiest, eerst maar lekker vaak de tracks van Take To Heels gaat spelen. In een klein intiem donker achterafzaaltje. Met een spacende lichtshow.
Sofie Letitre schreef onlangs ook een Goeie Plaat, die lees je hier!
