Rommelrock. Het is een genre van easy-going herrie, als dat niet onder de oxymorons valt. De meer gangbare term voor de muziek is wellicht indierock. En dat is het soort muziek waar Stephen Malkmus (vooral bekend van zijn vroegere band Pavement) en zijn muzikanten onder de naam The Jicks nu al de gehele eenentwintigste eeuw toe behoren. Voeg daar een fijne, maar vreemde pop vibe aan toe en je hebt hun nieuwste album Sparkle Hard. Helemaal klaar voor de zomer dus.
De albumcover spreekt boekdelen. Het leven in de warme zomer is vrij en zorgeloos. De kleren kunnen uit, want er is toch niemand die oplet, op een verdwaalde fotograaf na. De band komt van het strand en ze ontmoeten elkaar bij de ondergaande zon, klaar voor de jamsessie. Ja, het lijkt bijna alsof er op een goede avond even wat instrumenten zijn opgepakt en er wat uit de pols geschut is. ‘Skip the pleasantries / Pretend the crowd is Germany’, zingt Malkmus in Brethren. Achter die improviserende sfeer zitten echter slim uitgedachte liedjesstructuren. Ze zijn catchy en behapbaar na de eerste luisterbeurt, maar er wordt door de band dermate in uitgepakt dat er veel te ontdekken valt.
Zo blijft het niet bij gitaarrock. Om bij Brethren te blijven: de piano en de strijkers spelen hier bijvoorbeeld een fladderende rol, als de uitgevlogen eendagsvlieg die weet dat dit zijn dag is. Ze nemen je mee de lucht in, om je vervolgens als een zweefvliegtuig los te laten. Of de auto-tune die er in gebruikt wordt. Deze wordt niet gebruikt om te maskeren dat Malkmus niet de beste zanger is (het is immers indierock), maar wordt ingezet als extra dimensie in de muziek naast de normale zanglijn. En achter de geniale onzinnigheid van de teksten staat een serieuzer onderwerp van reflectie op zijn muzikantenbestaan. ‘Such a fine life, relenting and good for the most part up to now’. Het nummer is het album in één plaatje.
Nummers als Brethren (maar ook Solid Silk, Middle America, Shiggy en Kite) brengen het niveau van de plaat omhoog. Ze bezitten net dat extraatje wat het album op zijn momenten nodig heeft. Wel zijn ze met te weinig in aantal om het album als geheel onvergetelijk te maken. Het zal ongetwijfeld niet de inzet geweest zijn van Malkmus en zijn Jicks. Sparkle Hard behoort tot de categorie van de ‘zonnetje-wijntje-en-afzwaai’ mentaliteit. Er is niet zo gek veel aan de hand op de lp en daarin ligt de kracht. Het is een fijn zomers, laid-back album waar niemand zich echt om dingen zorgen lijkt te maken.
