Wie het ver schopt in een talentenjacht kan vaak niet wachten met het uitbrengen van zijn/haar eerste plaat. Bij Tessa Belinfante ligt het ietsje anders. In 2012 stond ze in de halve finale van The Voice of Holland, nadat ze al jaren bezig was met muziek maken. Het duurde vervolgens drie jaar voor haar titelloze ep uitkwam. Nu, nog eens ruim anderhalf jaar verder, is het tijd voor het debuutalbum Fly As We Fall.
Dat het zolang geduurd heeft voordat Belinfante met haar eigen werk kwam, is misschien wel goed geweest. In een programma als The Voice word je als kandidaat al snel in het commerciële corpslijf geduwd. Daarna wordt er snel een daarbij passend album verwacht. De liedjes hierop lijken vaak veel op elkaar en zijn allemaal aangekleed voor commerciële radio. Dit geldt zeker voor de winnaar en wat dat betreft was het voor de zangeres niet eens ongunstig om een week voor de finale te stranden. Het gaf haar de tijd om op de achtergrond naar haar eigen geluid te zoeken en dat heeft een bijzonder fijne debuutplaat opgeleverd. Eén waarmee ze na de hype het Nederlandse publiek opnieuw kan veroveren.
Belinfante mixt haar mooie stem met energieke en aanstekelijk indiepop. Een formule die haar past als een oude jas. De titeltrack Fly As We Fall is buiten de vele oehoe’s een lekkere opener. De single Turn Around is net iets te zoetgevooisd, maar daarna komt de plaat goed los. Vooral het wat stoerdere Wildfire blinkt uit in het toch al sterke middenrif van Fly As We Fall.
Ze onderscheidt zich vooral door popmuziek te maken met een band als begeleiding. Waar steeds meer zangeressen voor de gemakkelijke route en computergestuurde (bijna EDM-tonen) kiezen, laat Belinfante de instrumenten meetellen. Zo is er in Running zelfs een gitaarsolo verstopt, al is deze niet heel indrukwekkend. Na Heartbreaking Games dooft het album toch wel een beetje als een nachtkaars uit. Whatever It Was klinkt aardig, maar is, gelet op de tekst, toch wel een heel plichtmatig liefdesliedje met veel oeh’s en dada’s. Lost But Found compenseert dat gelukkig met een bij vlagen Mumford & Sons-achtige track.
Voor wie na The voice of Holland dacht dat ‘we van die Belinfante horen nooit meer wat horen’, je hebt ongelijk gekregen. De Larense heeft op Fly As We Fall weliswaar een paar mindere tracks staan, maar heeft in ieder geval de juist toon te pakken. Met zo’n goede ‘Voice’ even wachten om je eigen sound te zoeken, blijkt dus echt het wachten waard.
Vorig jaar schreef Tessa Belinfante al een Goeie Plaat: je leest hem hier!
