Met hun knallende debuut Rise wierp The Answer zich in 2008 op als hoeder van de op klassieke leest geschoeide hardrock. Eervolle vergelijkingen met Led Zeppelin, Deep Purple en AC/DC waren direct niet van de lucht. Solas is inmiddels alweer het zesde studioalbum van de Noord-Ieren. Het begin van een nieuwe muzikale koers, als direct gevolg van een lastige periode voor de band.
Het waren vervelende tijden voor The Answer. Financieel ging het de bandleden niet voor de wind en ook in familiaire kring waren er grote zorgen. Het zoontje van zanger Cormac Neeson werd te vroeg geboren en moest vechten voor zijn leven. Het ging The Answer niet in de koude kleren zitten en even leek het er zelfs op dat we niet op nieuw werk van de band hoefden te rekenen. De muziek bleek uiteindelijk het redmiddel. Solas – Gaelic voor ‘licht’ – aan het einde van de tunnel.
De vervelende omstandigheden maakten dat The Answer zich zonder enige druk of pretenties op het maken van nieuwe muziek stortte. ‘Het maakte niet uit waar we mee bezig waren of hoe de muziek moest klinken’, vertelt gitarist Paul Mahon aan PopMatters. ‘Wij konden nieuwe wegen inslaan en dingen uitproberen die we anders misschien nooit hadden gedaan’. Dit is duidelijk terug te horen op Solas. Van de bluesy hardrock van weleer blijkt weinig over te zijn,
Een nieuwe koers is geen garantie voor succes, maar voor The Answer lijkt het aanvankelijk verfrissend te werken. Titelsong Solas zet de boel meteen op scherp. Een razend spannende track, waar de wanhoop en duisternis vanaf druipt. ‘What the light don’t fill, the darkness kills’. Het is onheilspellend en opwindend tegelijk. Het album vervolgt met Beautiful World. Hoewel het begin wel erg melodramatisch overkomt, mondt het nummer uit in een fijne rocktrack, waarin vooral Neeson zijn enorme vocale kwaliteiten kan tonen.
Al gauw komt de klad erin. Battle Cry is een dappere poging om de Keltische roots van de band in de muziek te verwerken, maar het pakt wel erg oncomfortabel uit. Een kitscherig nummer, dat met het riedeltje in het Gaelic zelfs carnavaleske vormen aanneemt. Het is de start van een weinig verheffend gedeelte op het album. Thuisland Noord-Ierland had een betere ode verdiend dan het goedkope In This Land. Het rommelige Thief Of Light – met wederom Keltische invloeden – wil maar niet loskomen.
Met Last Man Standing krijgen we eindelijk weer wat we van de band willen horen. The Answer zoals The Answer bedoeld is: opzwepend drumwerk, scheurende gitaren en zanger Neeson in topvorm. Het blijkt een oase in de woestijn der middelmatigheid. Demon Driven Man en slotstuk Tunnel ontstijgen het stempel ‘aardig’ niet, het tussenliggende Real Life Dreamers voegt nog minder toe.
Solas is uiteindelijk niet het album waar je op hoopt. Drie bovengemiddelde nummers is voor een band van het kaliber The Answer simpelweg te weinig. Natuurlijk kun je wijzen op de verzachtende omstandigheden. Aan de andere kant hebben pijn, verdriet en tegenslag in het verleden vaak genoeg muzikale meesterwerken opgeleverd. Hopelijk kan The Answer zich verder oprichten en terugkeren naar het oude niveau. Al zijn het er maar weinig, de strohalmen die Solas biedt bewijzen dat er nog genoeg in het vat zit.
Op 25 november staat The Answer op het podium in Tivoli De Helling te Utrecht.
