Bijna drie jaar nadat hun eerste EP verscheen is de Nederlandse band The Brahms terug. En dan niet zomaar terug: ze nemen gelijk hun eerste CD mee. De Utrechters vonden het tijd voor een plaat van volwaardige lengte en presenteerden Me And My Damn Dreams.
In 2014 worden de eerste stappen naar deze plaat gezet, wanneer de heren elkaar ontmoeten op de Herman Brood Academie en samen een band vormen. Dat jaar zijn ze het voorprogramma van verschillende bands en winnen ze de Utrechtse popprijs.
Een jaar daarna komt de eerste EP Maraki uit, met daarop onder andere hitsingle Golden. De tweede EP Belise volgt in 2016. Daarop volgt een druk jaar met meer dan 70 optredens, maar daarna valt het stil.
Dat blijkt een stilte voor de storm te zijn geweest: met Me And My Damn Dreams laat de band zien dat ze klaar zijn voor de volgende stap in hun muzikale carrière.
De single Sleep werd al in september 2017 uitgebracht, een opwarmertje voor het album van een halfjaar later. Toch is Sleep wel een van de sterkste nummers van de plaat. Het houdt vast aan de dansbare sferen van Golden, maar is ook echt een voorbeeld van de groei van de band. Sleep knalt erin en staat gelijk als een huis. David Westmeijer heeft een heerlijke stem, is zich daarvan bewust en laat dat ook horen. En die zelfverzekerdheid is ook nodig.
Ook openingstrack I Like To Listen To You Talk straalt zelfverzekerdheid uit. Het zit vol met lekkere gitaarrifjes, achtergrondstemmen en een stevig refrein. Door deze nummers is duidelijk dat de band weet wat hij wil.
Me And My Damn Dreams heeft een ontzettend lekkere vibe. Het bevat goede nummers, die ook goed in het gehoor liggen. Het probleem is alleen dat er weinig uitspatters zijn. Na een aantal keer luisteren beginnen de nummers in elkaar over te lopen en op elkaar te lijken. Er mist onderscheid. En dat is ontzettend jammer, want de plaat heeft zeker potentie.
