Het is ongetwijfeld het hipste en populairste dj-duo van het moment. Alex Pall & Drew Taggart, beter bekend als The Chainsmokers, lieten in 2016 zien dat werkelijk niemand om hen heen kan. Hoe de twee Amerikanen dat deden: met een uitgekiende & catchy formule. Hits als Roses, Don’t let me down en Closer hadden allemaal een aantal dingen gemeen. Een refrein dat erom smeekt om meegezongen te worden, een licht emotionele melodie en riffjes die uit het punkrock genre geslopen blijken te zijn.
Pall & Taggart geven in veel interviews aan waar hun muzikale roots liggen. Het duo is grote fan van Blink 182 – Travis Barker heeft al een aantal keer met het duo het podium beklommen om op drums te begeleiden – Taking Back Sunday en consorten. Op Memories… zal blijken dat dit gegeven alleen maar in hun voordeel speelt.
Memories… Do not open opent met het mooie The One, waarin het duo over hun privélevens zingt. In veel gevallen neemt Taggart de zang voor zijn rekening, en hoewel niet altijd even loepzuiver is dit wel een dikke plus, zeker in vergelijking met andere dance/edm artiesten. Ook met de lyrics onderscheiden de mannen zich, ook al zijn de teksten niet het summum van diepzinnigheid. Waar op veel EDM platen de teksten nog veel meer op de vlakte blijven of niet meer dan loze kreten bevatten wil het Amerikaanse duo haar publiek toch werkelijk iets vertellen. Break Up Every Night, met een mooie drop, is een perfect voorbeeld, waarin het duo in gaat op een relatie die gedoemd lijkt om te mislukken. Het nummer Bloodstream borduurt vervolgens weer op dit nummer voort. Ook Don’t Say, met mooie vocale ondersteuning van Emily Warren, is een sterke track, die qua lyrics dezelfde vibe heeft als zijn twee voorgangers. Het geeft nogmaals aan waar de inspiratie van het duo vandaan komt; dit album heeft hetzelfde type heartbreak-songs als een Blink 182 & Taking Back Sunday, al ruilen The Chainsmokers de instrumenten in voor electronica.
Over de hitjes hoeven we het niet meer te hebben. Iedereen kent Paris en het fantastische Something Like This, waarin Coldplays Chris Martin de vocalen voor zijn rekening neemt. We hoeven echter niet bang te zijn dat dat het enige hitmateriaal op het album is. The One gooit momenteel hoge ogen – met name in de USA – en eigenlijk heeft elke track op Memories… hitpotentie, als we eerlijk zijn.De vraag is of de formule van the Chainsmokers niet te veel leunt op hetzelfde kunstje. Misschien wel, maar toch wordt het nergens écht storend, daarvoor zitten de nummers te goed in elkaar. Ook met een nummer als I won’t kill ya, kiezen de heren net weer een andere insteek, door de grenzen van trap te verkennen.
Al met al levert het duo een heel goed album af. The Chainsmokers zijn een ietwat vreemde eend in de bijt wat de EDM scene betreft, een frisse wind die (misschien) dringend nodig was. Waar Blink 182 een klankbord was voor alle tieners die er ‘niet bij hoorden’, zijn The Chainsmokers dit op geheel eigen wijze ook. Bijvoorbeeld met teksten als in Young: And all those nights we snuck out, like to meet up at the bar / Don’t worry, my love, we’re learning to love / But it’s hard when you’re young. En wie zijn wij om het daarmee oneens te zijn.
