‘I’m too old for this shit.’ Met die woorden beëindigt The Dandy Warhols-zanger Courtney Taylor-Taylor het allernieuwste album Distortland. Is hier sprake van valse bescheidenheid of juist van zelfkennis? Het negende studioalbum van de Amerikaanse rockband doet vooral naar dat laatste neigen.
Al ruim twintig jaar vormen The Dandy Warhols een stabiele factor in muziekland, maar de meeste mensen kennen de band toch vooral van die ene megahit Bohemian Like You. Een telefoongigant, verschillende automerken, films, series en computergames hebben eraan bijgedragen dat het nummer bijna zestien jaar na dato nog steeds in ieders geheugen staat gegrift. Een prestatie om trots op te zijn, maar tegelijkertijd een zware last. Want zie dat nog maar eens te overtreffen.
Naarmate de jaren vestrijken lijken de pogingen van Taylor-Taylor en consorten om dat te bereiken steeds vruchtelozer te worden. Van de laatste drie verschenen albums waren vooral …Earth to the Dandy Warhols… (2008) en This Machine (2012) behoorlijk matig. Ook het nieuwe Distortland schaart zich moeiteloos in dat rijtje.
Met Search Party is er al direct sprake van een valse start. Een weinigzeggend riffje wordt overstemd door lange uithalen van de eerder zeurderige dan dromerige stem van Taylor-Taylor. Pope Reverend Jim en All The Girls In London doen in verte denken aan de meest succesvolle periode van de band, maar zitten te krakkemikkig in elkaar om zich daar definitief mee te kunnen meten.
Het dieptepunt van de plaat is ongetwijfeld Semper Fidelis. De extreme distortion van de elektrische gitaar valt compleet uit de toon ten opzichte van de rest van het album, om nog maar te zwijgen van de overdaad aan effecten die de zang tot Cher-achtige proporties vervormen. Een totale miskleun. Ook The Grow Up Song is een vrij overbodige anderhalve minuut.
Is het dan alleen maar kommer en kwel op Distortland? Zeer zeker niet. Catcher In The Rye en STYGGO zijn aanstekelijk en ook You Are Killing Me ontstijgt de middelmaat met zijn energieke en radiovriendelijke sound. Maar voor een band met zoveel ervaring is dat veel te weinig. Een echte knaller is onvindbaar tussen het tiental nummers. Natuurlijk, het succes van Bohemian Like You is zo goed als onhaalbaar, maar we mogen van de heren best een paar stappen meer in de goede richting verwachten.
De energie die The Dandy Warhols rond de eeuwwisseling tentoonspreidde, lijkt voor het grootste deel te zijn verdwenen. De groep doet een verwoede poging om terug te grijpen op de door Britpop beïnvloede garagerock van weleer, maar het blijft bij proberen. Er zijn heus een aantal aantrekkelijke nummers terug te vinden, maar het merendeel beklijft nauwelijks. De Amerikanen zullen tot in lengte van dagen deel uitmaken van de mondiale muziekcanon, maar de bijdrage van Distortland daaraan is behoorlijk summier.
