The Jesus And Mary Chain – Damage and Joy

Waardering

6

7

6871 dagen. Zo lang heeft The Jesus And Mary Chain erover gedaan om een opvolger uit te brengen van het alweer uit 1998 stammende album Munki. Natuurlijk, vanaf 1999 was de ruziënde band een aantal jaren uit elkaar, maar na hun reünie in 2007 werd het geduld van de fans nog eens extra op de proef gesteld. Met de release van Damage and Joy is het lange wachten eindelijk voorbij.

De terugkeer van The Jesus And Mary Chain is op papier opwindend. De band heeft met haar aanstekelijke melodieën, verpakt in gruizige noise, veel invloed gehad op de alternatieve rockscene. In de hoogtijdagen deed de statuur van de band niet onder voor bands als Pearl Jam of Soundgarden. Waar zij over de jaren weinig hebben hoeven inleveren op hun faam, verdween The Jesus And Mary Chain langzaam naar de achtergrond.

Het maakt het uitbrengen van een comebackalbum er niet makkelijker op. De groep rond broers en geboren kemphanen Jim en William Reid is lang buiten beeld geweest. Bovendien was de herkenbare ‘stofzuigersound’ van de band behoorlijk gebonden aan een specifieke tijdsgeest. Kun je als artiest anno 2017 nog wel van toegevoegde waarde zijn?

Om deze cliffhanger meteen teniet te doen: dat kan best. Damage and Joy klinkt opvallend fris. Opmerkelijk is dat zeven van de veertien nummers zijn gerecycled van eerdere soloprojecten van de broers. Jim Reid hierover in gesprek met Pitchfork: ‘Deze nummers hadden altijd al Mary Chain-nummers moeten zijn en we wilden ze alsnog onder die paraplu uitbrengen. De band had achteraf gezien nooit uit elkaar mogen gaan’.

Verzoenende woorden, maar de ruzie die de broers jarenlang uit elkaar hield is nog niet vergeten. ‘I hate my brother and he hates me/That’s the way it’s supposed to be’, klinkt het in Facing Up The Facts. Zo worden er tekstueel wel meer oude koeien uit de sloot gehaald, maar telkens omlijst door heel behoorlijke muziek. Sterker, het is muzikaal vaker goed dan degelijk. Albumopener Amputation is ijzersterk en bij Song For A Secret durf je zelfs de vergelijking aan met Just Like Honey – de bekendste track van magnum opus Psychocandy (1985).

Toch wrikt er iets bij Damage and Joy als geheel. De band scoort weliswaar nergens een onvoldoende voor het vak songwriting, maar het is soms bijna te clean wat de groep laat horen. Bij serene nummers als War On Peace en Presidici (Et Chapaquiditch) zou je niet zeggen dat de Schotten ooit de luidruchtigste band in muziekland vormden. Damage and Joy had net als vroeger best wat vaker mogen klinken als een stoomwals die over een grindpad rijdt. Het album heeft een behoorlijke speelduur en daarin gebeurt simpelweg te weinig spannends.

Ooit gaf The Jesus And Mary Chain concerten van tien minuten, met de rug naar het publiek gekeerd, maar het recalcitrante karakter van de band lijkt verdwenen. Damage and Joy is een veilige instapcursus voor als de eerdere albums te zwaar op de maag liggen. De gebroeders Reid zijn het vak allerminst verleerd en weten na negentien jaar nog steeds kwaliteit te leveren. Het is niet spannend, niet bijzonder, maar gewoonweg aangenaam.