Als zangeres van Bikini Kill was Kathleen Hanna in de jaren negentig een belangrijke exponent van de feministische riot grrrl-beweging. In 2013 schudde Hanna de muziekwereld opnieuw door elkaar met haar nieuwe band The Julie Ruin. Door ziekte liet de opvolger van debuutplaat Run Fast even op zich wachten, maar met Hit Reset is de terugkeer meer dan bezegeld.
‘De koningin van deze tijd’. ‘Een hedendaagse held’. ‘Glorieus’. Zomaar wat reacties van muziekcritici op debuutalbum Run Fast. Hanna leek met The Julie Ruin klaar om een ijzersterk hoofdstuk aan haar toch al niet misselijke carrière toe te voegen. De ziekte van Lyme gooide onverhoopt roet in het eten. De depressief geworden zangeres moest zichzelf volledig bij elkaar rapen, zo vertelt ze The New York Times. Het schrijven van muziek voor haar band bleek het beste medicijn om op te krabbelen.
The Julie Ruin staat op Hit Reset gelukkig weer als een huis. De combinatie van punkgitaren, vette synthesizers en de typische stem van Hanna maken het album van tijd tot tijd onweerstaanbaar. Maar het echte geheim zit in de lyrics. Scherp, humoristisch en soms pijnlijk direct. De 47-jarige Hanna schuwt niet om haar levenservaringen – of het nu haar ziekte of ongelukkige jeugd is – met rake bewoordingen op papier te zetten. Het maakt haar tot een van de betere songwriters van dit moment.
De zeer persoonlijke titelsong Hit Reset zet meteen de toon. Een venijnige sneer naar haar vader, wiens losse handjes slechte herinneringen oproepen. ‘I don’t think you’re sorry at all’, bijt ze hem toe. Het is knap dat Hanna dit persoonlijke leed op zo’n directe manier met haar luisteraars durft te delen. Tegenover de kritiek op haar vader staat slotnummer Calverton, een rustige piano-ode aan haar moeder.
De al eerder uitgebracht singles I Decide en I’m Done behoren tot de beste nummers op het album, niet in het minst door de waardevolle rol van toetsenist Kenny Mellman. Ook op deze nummers deelt de band verschillende tekstuele vuistslagen uit. Op Mr. So and So kiest The Julie Ruin eens niet voor het gestrekte been, maar bewijst de band ook over de nodige humor te beschikken. ‘Mr. So and So. It’s all just for show’, spuwt Hanna sarcastisch richting mannelijke pseudofans die zich committeren aan feministische bands, zonder enig verstand van zaken te hebben.
Het zijn vermakelijke manieren van kritiek uiten, al gooit The Julie Ruin op Hit Reset wel dusdanig veel de kont tegen de krib dat een ‘nu weten we het wel’-gevoel op de loer ligt. Natuurlijk, het feministische herrieschoppen is een kernonderdeel van de riot grrrl-beweging, maar je zou het een kwaliteitsvolle band als The Julie Ruin gunnen dat het leven ze soms ook toelacht.
In al hun ervarenheid klinkt The Julie Ruin op de nieuwe plaat als een stel jonge honden. De dertien korte, maar krachtige nummers doen Hit Reset bruisen van de energie. Door de scherpe lyrics en persoonlijke noten, wordt de aandacht van begin tot eind moeiteloos vastgehouden. Een vervelende jeugd, depressies en ziekte hebben Kathleen Hanna niet klein gekregen en brengen ironisch genoeg juist het beste in haar naar boven. Een zangeres om nog heel lang te koesteren.
