Goed nieuws voor degenen die altijd meeblèren met hits als Breakeven, The Man Who Can’t Be Moved of Hall of Fame: er is eindelijk een nieuw album van The Script. Na drie jaar stilte brengt de band album nummer vijf uit: Freedom Child.
Het debuutalbum van The Script werd in 2008 uitgebracht en verscheidene singles daarvan bereikten Nederland. The Man Who Can’t Be Moved was bijvoorbeeld goed voor een plekje op nummer 8 in de top 40. De muziek van The Script kenmerkt zich dan met het typisch bandachtige geluid. Ze gebruiken bas, drum en vooral heel veel gitaar. Ze hebben een duidelijk herkenbare sound.
In de platen daarna houden ze vast aan die sound. Nummers als For The First Time, Hall of Fame en Superheroes doen het goed. De piano doet zijn intrede, maar dit blijft prima passen in het bandgeluid.
Met Freedom Child slaat The Script echter een nieuwe weg in, dat is op single Rain al te horen. Hoewel je nog steeds gitaar en piano hoort, is het nummer niet meer te herkennen als een duidelijke The Script-track. Dat ligt vooral aan het ‘populaire’ refrein dat het nummer heeft: een instrumentaal gedeelte met een soort van beat. Alsof The Script is meegegaan in de hedendaagse trend van instrumentale beatdrops. Dat neemt niet weg dat het een aanstekelijk nummer is, dat zeker in je hoofd blijft hangen. De staccato gitaar geeft de track een lekkere beat mee.
Met de openingstrack No Man Is An Island blijkt nog meer dat The Script een nieuwe weg is ingeslagen. Het couplet wordt gedragen door een sterk aanwezige bas en pas in het pre-refrein komt er een ander instrument bij kijken (piano). Het refrein is instrumentaal – op de titel van het nummer na, die af en toe gezongen wordt –. Ook op Love Not Lovers wordt gebruikt gemaakt van zo’n instrumentaal refrein inclusief beat.
Halverwege het album staat het nummer Divided States of America, waarin de band een soort politiek statement probeert te maken. Ze roepen op tot vrede en vragen America samen een vuist te maken: Stand Together!
Nummers als The Man Who Can’t Be Moved ga je niet tegenkomen op Freedom Child. Misschien is The Script die fase gepasseerd, misschien keert het terug op een zesde album. Ze hebben wel vastgehouden aan hier en daar wat diepzinniger teksten en blijven – negen jaar na het uitkomen van hun eerste album – nog steeds hits maken. Want een ding is zeker: hoewel The Script niet meer helemaal als The Script klinkt, hebben ze wel een goed album afgeleverd. De muziek blijft lekker en goed in het gehoor liggen. De nummers sluiten goed op elkaar aan en als de plaat af is, is eigenlijk de enige optie hem weer opnieuw aanzetten.
