Tom Rogerson with Brian Eno – Finding Shore

Waardering

6

6

5

8

‘De Weg naar Creativiteit.’ Brian Eno is natuurlijk allang een legende in de muziekwereld. De pionier van de ambient muziek is vooral bekend geworden door zijn samenwerkingen met onder andere U2, Talking Heads, David Bowie en Coldplay, die niet zelden leidden tot legendarische albums. Tom Rogerson is beduidend minder bekend; wellicht ken je hem als pianist en keyboardspeler van de obscure experimentele rockband Three Trapped Tigers.

Een toevallige ontmoeting op de wc na een optreden tussen de twee leidde uiteindelijk tot deze samenwerking, niet gestoeld op muzikale verwantschap, maar op die met het landschap van hun jeugd in Suffolk, hetgeen de muziek reflecteert. Finding Shores bestaat uit piano-improvisaties van Tom Rogerson. Hij heeft zich daarbij laten leiden door de experimenten van Eno, die altijd bedoeld zijn om nieuwe wegen naar creativiteit te openen. Wegen die niet op een normale manier verkregen zouden zijn. Zo liet Eno Rogerson meespelen met arpeggiators, en knipte Eno uitgeprinte akkoordenschema’s in stukken die tot nieuwe schema’s leidden nadat ze random uit een hoge hoed werden getrokken. Vooral goed hoorbaar, en af en toe zeer geslaagd, is het gebruik van de Piano Bar, een nogal ongewoon apparaat dat, door infraroodstralen op de pianotoetsen te richten, midisignalen genereerde uit datgene dat Rogerson speelde. Eno zette die midisignalen weer om tot geluiden, en voegde dat toe aan de pianopartijen.

Maar waar hebben al deze experimenten dan toe geleid? Niet tot traditionele piano-improvisaties, dat is een ding dat zeker is. En in ieder geval ook niet tot een album dat je in één keer kunt beoordelen. De luisteraar die deze CD na één keer luisteren weglegt zal in ieder geval bijna zeker 50 minuten van zijn of haar leven hebben weggegooid. Het valt aan te raden deze muziek in alle rust met een goede koptelefoon of via een goede hifi-installatie tot je te nemen. Doe het licht uit, en zet een film op van de Suffolkse natuur die de inspiratiebron voor de CD is geweest (YouTube heeft voor alles een oplossing!) en stel je open voor de wereld van Eno en Rogerson. We zouden bijna zeggen: anders wordt het sowieso niets. Het minste dat we vervolgens in het vooruitzicht kunnen stellen is een rustgevende ervaring, wat gezien Eno’s ambient-achtergrond niet hoeft te verbazen. Maar of het een muzikaal bevredigende ervaring wordt?

Na meerdere luisterbeurten geeft de CD meer en meer geheimen bloot, maar blijven we zelf toch met gemengde gevoelens achter. Heel af en toe laat Rogerson zijn virtuositeit horen (On-ness). Op een aantal momenten hoor je een uitermate geslaagde samenwerking tussen de pianist Rogerson en de ’klankopwekker’ Eno (March in Field en de sterke afsluiter Rest), maar met name in het middendeel van de CD is het vooral de weg náár creativiteit die bewandeld wordt, meestal zonder daar écht te arriveren. Zoals voor de reziger de reis het doel is en niet de bestemming, lijkt hier iets te vaak het experiment tussen Eno en Rogerson belangrijker dan het doel, en daar lijkt het experiment de muzikale uitkomst eerder in de weg te zitten dan er iets aan toe te voegen.

En dat is jammer, want áls Eno en Rogerson klikken, ontstaat er wel degelijk iets heel moois.