Afgelopen voorjaar kondigde U2 de komst van een nieuw album aan, dat de singles ‘Ordinary love’ en ‘Invisible’ zou opvolgen. Terwijl men vol verwachting de komst van het nieuwe album afwachtte, kwamen er berichten dat de release opgeschoven zou worden naar 2015. Een verkeerde inschatting, publiciteit stunt of een vlug afgemaakt werkje, want het album Songs of Innocence is plotseling toch verschenen. Het is nog niet officieel uitgebracht maar wel gratis te beluisteren op I – Tunes.
Ken je U2 nog niet? Hier een korte inleiding: U2 is een Ierse band die voortkomt uit de post-punk beweging. Hun echte doorbraak kwam met het prachtalbum The Joshua tree in 1987. Ze werden al eerder bekend door het opzwepende optreden op Live Aid in 1985. De meeste mensen zullen U2 kennen van de mega hits zoals ‘One’, ‘Beautiful Day’ en ‘Pride’.
Het laatste album dat ze uitbrachten was in 2009 en sindsdien is het beangstigend stil geweest rondom de band. No line on the Horizon is niet goed ontvangen en had matige recensies. Omdat het zo lang duurde voordat er sprake was van een nieuw album, kwamen de nodige roddels en geruchten de wereld in. Zo zou Bono te druk bezig zijn met zijn filantropische werk of konden ze simpelweg geen fatsoenlijk album meer produceren.
Songs of Innocence begint opzwepend met het indringende ‘The Miracle (of Joey Ramone)’. De single is vlot en heeft een heerlijke beat. Het is ontroerend, maar zeker niet nostalgisch. Het zit muzikaal goed in elkaar en de stem van Bono klinkt nog precies hetzelfde als 20 jaar geleden. Het is zeker de U2 zoals we ze kennen, maar heeft ook alles van deze tijd. En dit klinkt zeker niet geforceerd zoals de Volkskrant schreef in hun vernietigende recensie van Songs of Innocence. Dit nummer is niet alleen muzikaal prachtig, maar ook de tekst is weer eens prachtig geschreven. Het nummer is een eerbetoon aan de zanger van The Ramones ; Joey Ramone. U2 heeft zich altijd al vol lof uitgelaten over The Ramones, ik herinner me een quote die Bono deed in ‘Q’ : ”The Ramones are the only good thing New York has ever brought us”.
Jammer genoeg zijn niet alle nummers op het album van hetzelfde niveau als de single. Eigenlijk is er geen enkel nummer te vinden dat dezelfde kwaliteit heeft. De meeste nummers lijken enigszins op elkaar en hebben dezelfde klank die U2 eigenlijk consequent volhoudt sinds All that you can’t leave behind uit 2000. Het mooie zachte tedere geluid, waarvoor het hardere rockgeluid van Achtung Baby is ingeruild. Het is dan ook al moeilijk geweest voor de band om een fatsoenlijke recensie te krijgen sinds 1997, toen het album Pop door critici zowel als door fans behoorlijk afgekraakt werd. Onbegrijpelijk als je het aan mij vraagt, want Pop is één van mijn favorieten. Critici klagen erover dat U2 niet vernieuwend zou zijn, maar wanneer ze experimenteren zoals met een album zoals Pop, is daar ook weer geen goed woord over te zeggen. Enfin, U2 heeft het niet meer voor elkaar gekregen om hetzelfde succes te bereiken. No line on the horizon wordt zelfs een commerciële flop genoemd met 1,1 miljoen verkochte albums.
Kortom: het album moet het vooral hebben van ruwe pareltjes. Het album wordt afgesloten met het prachtige ‘The Troubles’, dat ongetwijfeld te maken heeft met de religieuze problemen in het thuisland van de band. Veel nummers zoals ‘Raised by Wolves’, ‘Volcano’ en ‘Cedarwood Road’ beginnen veelbelovend, met een opvallende intro of een experimenteel geluid. Maar na een minuut vervalt het toch weer in een bepaalde sleur. Muzikaal is er niet veel op aanmerken, ook de teksten zitten wederom op het randje van Poëtisch. Dit zelfde geldt ook voor de voorganger ( How to dismantle an atomic Bomb / No line On the Horizon). Een lijst van goede en mooie nummers, maar het experimentele, scherpe en uitdagende van het vroegere werk lijken ze kwijt te zijn. Erg jammer, want zo zijn ze toch op hun best.
