U2 – Songs Of Experience

Experience

Waardering

7

7

6

U2 tourde dit jaar door Europa met misschien wel hun beste album ooit. The Joshua Tree was dertig jaar oud en dat moest natuurlijk gevierd worden. De plaat stamt nog uit de tijd dat de Ierse rockformatie kwaliteit op kwaliteit leverde. Een pad dat ze ergens in de jaren negentig verlaten hebben. Niet dat er geen goed werk meer tussen zat, maar over de hele kwam het niet meer in de buurt van die gloriejaren. Zou deze tour ze dan geïnspireerd hebben om dat niveau weer te halen op het nieuwe album Songs Of Experience?

Wie de voorbije maanden al de singles op het spoor kwam weet genoeg: nee! Maar dat lag vooral aan het als eerst vrijgegeven You’re The Best Thing About Me. Deze zit er eigenlijk compleet naast. Zowel qua tekst als arrangement houdt het niet over. Daar kan ook een later nog door Kygo in elkaar gemixte versie niets aan afdoen. Het is jammer dat U2 ervoor koos de albumpromotie hiermee af te trappen, want het is verreweg de zwakste schakel op de plaat.

De andere drie singles bevielen beter en dan met name The Blackout en American Soul. Bij die laatste moet je je wel afvragen of de keuze voor een rapspeech van Kendrick Lamar wel zo handig is. De rapper lijkt gewoon niet helemaal op zijn plaats op een U2-album, ook al is dit niet de eerste samenwerking tussen de twee. Dat Lamar is ingevlogen heeft ongetwijfeld te maken met de politieke boodschap die Bono ook op Songs Of Experience wil verkondigen. Want hoe Iers hij ook is, de zanger heeft zich waarschijnlijk veel meer dan veel van zijn Amerikaanse collega’s beziggehouden met de verkiezing van president Donald Trump.

Echter komt het protest dat je zou verwachten er amper uit. De lyrics gaan iets te vaak nog over elkaar, jezelf en iedereen liefhebben. Een riedeltje dat Bono al jaren afspeelt. Op opener Love Is All We Have Left komt het ook weer naar voren. ‘Love and love is all we have left/The only thing that can be kept.’ De meest in het oog springende teksten vind je toch vooral in de nummers om de speech van Lamar heen: Get Out Of Your Own Way en American Soul. Het is misschien ook lastig om echt het protest te zoeken in U2-lyrics, aangezien Bono vaak iemand is die hoop wil laten overwinnen in plaats van de ellende het grote podium te geven.

Toch geldt dat niet voor zijn persoonlijke problemen. Hoewel het iets minder poëtisch is opgeschreven dan ‘Look up here/I’m in heaven’ in het Lazarus op David Bowies Blackstar of ‘You want it darker/We kill the flame’ op de titeltrack You Want It Darker van Leonard Cohen zijn laatste album, zingt Bono net zoals zijn in 2016 overleden vrienden over zijn dood in The Lights Of Home. ‘I shouldn’t be here/’cause I should be dead/I believe my best days are ahead.’ Gelukkig slaat het meer terug op het zware fietsongeluk dat de zanger vorig jaar had, dan op zijn naderende dood. Bovendien had de band, als Bono zijn testament net zoals Bowie en Cohen had willen vormgeven, waarschijnlijk geen nieuwe tour aangekondigd.

Het grootste nadeel is dat U2 blijft klinken zoals U2. Niet alleen qua ‘Make love, not war’-achtige lyrics, maar ook qua sound. Iets dat soms goed uitpakt, zoals op The Little Things That Give You Away. Maar feit blijft: het eigenlijk is al jaren hetzelfde waar we naar luisteren. Ze doen niets geks en wijken niet af van de stadionrocksound, die ze al decennia produceren. Maar gezien die schrikbarende eerste single, moeten we daar ergens ook wel weer blij mee zijn.