Levendig, dynamisch en speels: slechts een paar bijvoeglijke naamwoorden die de sound van Walk The Moon beschrijven. Iedereen danste in 2014 op de knaller Shut Up And Dance en de mierzoete allereerste hit Anna Sun is ook nog niet vergeten. Met vierde album What If Nothing proberen ze nog meer grenzen te verleggen.
De energie spat al vanaf dag één van de heren van Walk The Moon af. De geestdriftige sound, tierende ritmes en treffende lyrics hebben ervoor gezorgd dat zij zich de laatste jaren in de categorie ‘grote bands’ mogen plaatsen. Echter is het genre moeilijk te pinpointen. Ze zijn vooral een mix van indierock, powerpop en alternatieve rock.
Press Restart is een lekker bombastische opener met veel lage bastonen en jazzy percussie. Headphones is een pure, bruisende rock and roll-track, wat zwaarder van aard vergeleken met Press Restart, met de energieke en catchy hook ’I Can Take A Beating Like A Good Pair Of Headphones‘. Vervolgens heb je een suikerzoet popnummer met One Foot. Echter zorgt de enigszins negatieve tekst ( ’The ‘So Called’ Land Of The Free‘) voor een aantrekkelijk contrast.
Tiger Teeth is een warme mengelmoes van 80s-synthpopbands als Duran Duran en Eurythmics, met een stijgende en pulserende cadans en synthetische feel. Progressieve rock verschijnt in de vorm van Sound of Awakening, met een hypnotiserend voice-only intro dat langzaam wordt vervormd. Een off-beat en gelaagd ritmische ondertoon geeft je het gevoel dat er naar een climax gespeeld wordt, maar die komt nooit, wat toch een beetje een teleurstelling is. Can’t Sleep is een gewoonlijke midtempo-poptrack om lekker weer op adem te komen en het album sluit af met de lekkere pianoballad Lost In The Wild.
Non-stop energie, dat is het gevoel dat je krijgt als je naar What If Nothing luistert. Het is plezierige dancepop, met hier en daar rockachtige en experimentele tintjes. Een lekker toegankelijk album voor de doorsnee popliefhebber.. Een vooruitstrevend album is het niet, maar waarom zou je iets veranderen als het gewoon werkt? Walk The Moon experimenteert genoeg om de cd een interessant vleugje te geven, met bombastische percussie, scherpe teksten en dansbare ritmes: precies wat je verwacht van een band als Walk The Moon. Net iets te alternatief voor pop, maar toch lekker catchy.
