Het debuutalbum My Love Is Cool van Wolf Alice ligt eindelijk in de schappen. Iets waar sommigen misschien lang op gewacht hebben. Maar mocht je na de ep’s Blush EP en Creature Songs verliefd zijn geworden op de felle songs van de band, dan kom je nu misschien bedrogen uit. Het rockkarakter wordt veelvuldig afgewisseld met indie en ballads.
Zoals de band in een interview met Nieuweplaat.nl zelf al aangaf zitten er veel verschillende elementen in en wordt er volop geëxperimenteerd. Door die probeersels verzuimt Wolf Alice achter in het grote gat achter Paramore en The Pretty Reckless te duiken en wordt die route gekruist door een pad dat de afgelopen jaren al door zoveel bands is bestreken. Simpele goed in het gehoor liggende indiemuziek zonder al te veel poespas. Alleen pakt dat niet altijd goed uit. Zeker de start van het album, Turn to Dust, stelt teleur als je de ep’s van de band ernaast legt. Het is een nummer dat elk indiebandje met een platencontract wel in elkaar had kunnen flansen. Bros is gelukkig van een stuk hoger niveau. Mede door het zeer aanstekelijke deuntje in het intro en tijdens het refrein.
Op My Love Is Cool zijn er gelukkig fases dat je wat meer los kan gaan. Het begint met You’re A Germ en Lisbon is eveneens een nummer waarop harde gitaren de boventoon voeren. De wildste kant van zangeres Ellie Roswell komt echter pas aan bod op Giant Peach. Ze eindigt met een schreeuw waarop toptennisters als Maria Sharapova jaloers zouden zijn. Dit soort ruige liedjes worden afgewisseld met ballads als Swallowtail en Silk, met afstand het beste rustige liedje en direct een van de hoogtepunten op het album. Hierdoor is het alsof na het indie begin Wolf Alice een ep met ballads en rock door elkaar heeft gemixt.
Die afwisseling zorgt ervoor dat je je niet snel gaat vervelen op My Love Is Cool. Tegelijkertijd raak je soms een beetje verdwaald tussen de verschillende sporen, omdat er na elke track een switch gemaakt wordt. Het was wellicht een betere opties geweest om wat meer met blokjes te werken, zodat er na een paar hevigere liedjes rustmomenten worden ingebouwd.
Als je aan het eind, na een korte hidden track, alles bij elkaar optelt, is het aandeel echte rock in beperkte mate aanwezig. Een spijtige conclusie: Wolf Alice bulkt op dat gebied namelijk van het talent, dat wordt tijdens de sterke delen van hun debuutalbum wel duidelijk.
