‘Why do I hate all the people I meet?’, schreeuwt Ellie Rowsell, zangeres en gitarist van indie-darlings Wolf Alice op het slot- en titelnummer. Wie Ellie’s teksten al beter kent weet dat dit een typische lyric is voor de zangeres: enerzijds duister en onguur, anderzijds kan ze lief en wanhopig zijn. En zoals altijd bij Wolf Alice schuilt er een beest in de muziek dat ieder moment kan toeslaan.
Met Visions of a Life hebben Rowsell en haar compagnons een diverse, dynamische plaat gemaakt waar je soms even van moet bijkomen. Ieder nummer is uniek, maar Visions of a Life luister je het beste als één geheel. Opener Heavenward begint in ieder geval gewennig. Qua melodie is het typisch Wolf Alice, maar dan in een shoegaze jasje. ‘I’m gonna celebrate you forever/You taught us things we all should learn’, zingt Rowsell over een overleden vriend. Het is een emotionele opener die niet op sentiment teert. Dat zou ook gek zijn gezien opvolger Yuk Foo je twee minuten lang mee laat razen door een serie frustraties. Met drie akkoorden en een krijsende Ellie knalt de band het hardste nummer dat ze tot nu toe hebben uitgebracht eruit. En het is knap, want ondanks dat de gemiddelde muzieksnob zal klagen over teveel shit’s en fuck’s weet Ellie met haar karakteristieke stem het nummer ook levendig te maken.
Maar op track drie, Beautifully Unconventional, is de band zowaar catchy. Want ook dat durft de band aan: een lekker kort pakkend nummer, over die buitengewone vriendin Hannah, precies na de emoties en frustraties van tracks Heavenward en Yuk Foo plaatsen.
Op deze manier werkt Visions of a Life dan ook. Ergens op de plaat kom je de funky desertrock van Formidable Cool tegen, terwijl After The Zero Hour zweverig en lief is. Op het fenomenale Don’t Delete The Kisses gebruikt de band zowaar synths en is Rowsell een lyrisch genie met haar beeldende spoken wordt.
Maar goed, een scala aan uiteenlopende genres maakt de plaat nog niet perfect. Maar zo voelt ‘ie wel. Ja, Space & Time voelt als een vuller, maar na meerdere luisterbeurten is het logisch dat dit nummer op de plaat staat. En hebben ze nu echt twee nummers aan elkaar geplakt bij Sadboy? Misschien, maar Ellie’s gemompel in de overgang maakt Sadboy weer één geheel.
De band speelt beter, heeft meer zijn tijd genomen om alles juist in te vullen, dat is duidelijk te horen. Op het benauwende Sky Musings fluistert de frontvrouw angstig over een crash tijdens een vlucht: ‘Look out of your window you’re on top of the world/ 23 years old and you’re acting like it’s over/It’s only over if we crash and hit the ground down below us/If we crash/If we crash/Imagine that!’
Op Formidable Cool lijkt ze beetje bij beetje door te draaien. ‘And so you ask him for information on why you once wanted to die/And to give you satisfaction/In whatever form he likes/To heal the wounds you have and not to open any more /But that’s all he fucking did when he fucked you on the floor!’ schreeuwt ze panisch terwijl het nummer met de minuut harder wordt.
Op het slotnummer Visions of a Life komt de kern van de plaat pas echt tot leven: leven en dood en alles eromheen. Afwisselend in volume, ritme en zang zingt Rowsell over haar gevoelens en onzekerheden in acht minuten tijd. Ze probeert de juiste woorden te zoeken. ‘I heard that journeys end in lovers meeting/But my journey ends when my heart stops beating/I’m leaving’, zingt ze tegen het einde.
En daarmee is Visions of a Life een van de beste indieplaten van het jaar. Een document dat als een fotoboek dient en je doet happen naar adem. Wolf Alice heeft bewezen dat ze niet zomaar een van die opgehypede Britse bandjes zijn. Dat deden ze al met het succesvolle debuut, maar met Visions of A Life is de band ongegeneerd briljant met een iconische zangeres in wording.
Nieuweplaat.nl sprak eerder met Wolf Alice, dat interview check je hier!
