You Me At Six – Night People

Waardering

6

8

Take Off Your Colours, het debuutalbum van You Me At Six, dateert alweer uit 2008. Een momentje om bij stil te staan toen ik Night People, het inmiddels 5de album van de Engelse (punk?)rockers mocht reviewen. Always Attract – een ballad die ik destijds in het mp3-tijdperk standaard op repeat zette – sierde op dat eerste album, en was mijn eerste ervaring met de mannen, eentje die mij nog steeds nauw aan het hart ligt. Iets met jeugdherinneringen. De catchy punk(pop) maakte echter snel plaats voor een meer radiovriendelijke rocksound, een beetje zoals voorbeelden All Time Low en zelfs Green Day. Zodoende gingen de heren van kleine achterzaaltjes naar de grote stages.

Met Night People proberen de mannen uit een dal te kruipen, iets waar ze in terecht kwamen na hun laatste tour. Zoals bij zoveel bands die voor de zoveelste keer on the road zijn, komen op die momenten de irritaties naar boven. Leadzanger Josh Franceschi liet in interviews weten dat de sfeer in de band nog nooit zo gespannen was. Karakters die botsten met elkander, muzikale meningsverschillen, et cetera. Meestal blijven er dan twee opties over; er de brui aan geven of het roer helemaal omgooien. Het werd het laatste.

Titeltrack Night People laat je eventjes in de waan dat je een andere band aan het luisteren bent. Met een ietwat bluesachtige sound laten de mannen van YMAS er geen twijfel over bestaan; ze zijn volwassen geworden. Ook Plus One en het sterke Swear laten een vernieuwde YMAS-sound horen. Schreeuwende gitaren en een donkere sound, die de vrolijke poppunk ver weg in een hoekje hebben geschopt.

Met Take On The World wordt er leentjebuur gespeeld bij 30 Seconds To Mars, wat in dit geval een gevalletje beter goed gejat dan slecht verzonnen is. Dat Iain Archer, die zijn sporen onder meer bij Snow Patrol verdiend heeft, het nummer mede geschreven heeft verklaart het ontzettend catchy refrein dan ook meteen. Een hoogtepuntje op Night People en ongetwijfeld een plaat die gaat meegezongen worden op de festivalweides.

Dankzij Make Your Move en Can’t Hold Back wordt echter duidelijk dat het niveau niet een gehele plaat volgehouden kan worden. Twee onnodige vullertjes met een refrein dat we op elke hoek van de straat kunnen vinden.

Met Spell It Out krijgen we gelukkig revanche en horen we ongetwijfeld een van de hoogtepuntjes van Night People. Is dit dezelfde band van – let’s face it – platte pophitjes als Underdog en Loverboy? Franceschi’s stem is mijlenver verwijderd van zijn escapades op de vorige albums van YMAS. Hoewel zijn vocalen altijd een sterk punt waren komen ze op deze donkere ballad ‘I’ve tried to change/I’ve got my ways/Losing grip and sanity’ echt goed tot zijn recht. Een klein pareltje dat veel beter als afsluiter had kunnen dienen dan het overbodige Give. Nee, Night People wordt niet album van het jaar. Wel is het een juiste, hier en daar wisselvallige, stap vooruit voor You Me At Six. Soms is volwassen worden niet zo verkeerd.