De Californische alternative indie-rockband Young The Giant had het geluk dat hun debuutalbum Young The Giant uitkwam tijdens een bloeiperiode voor indierock, in 2010. Op hun tweede album was de band hard op zoek naar een eigen sound, maar dat lukte net niet. Is het met hun derde album Home Of The Strange dan toch gelukt?
In 2011 was de single My Body van het eerste album Young The Giant bijna niet te vermijden op radio en TV. De band werd al snel een bekende naam onder de indie-acts van 2010 en kreeg dus te maken met hoge verwachtingen voor wat betreft hun toekomstige werk. Hun tweede album werd met open armen ontvangen onder recensenten, maar toch bleven mensen zich afvragen of ze wel boven alle andere indie-acts uit konden steken of hetzelfde konden blijven klinken als alle andere bands in de indie-scene.
Met Home Of The Strange kunnen we al meteen zeggen dat ze meer een indie-popwending in zijn geslagen in vergelijking met hun voorgaande albums. Zo is de openingstrack Amerika eigenlijk één beat die je het hele nummer hoort, met variaties in de riffs en akkoorden die boven de beat klinken. Het lied gaat over de ervaringen van immigranten die in Amerika wonen, waar de hele band over mee kan praten, aangezien de bandleden allemaal kinderen van immigranten zijn. Something To Believe In heeft een lekkere bass-ondertoon en beklemtoont de meer popachtige richting van de band. De “hoo-ha’s” ertussendoor herinneren je aan het feit dat ze wel degelijk een indie-band zijn. Andere tracks met een volkomen andere richting zijn Titus Was Born, een track met een schattig akoestisch begin dat snel verandert in een atmosferische reis door de ruimte, letterlijk. Het is alsof je door de ruimte vliegt. Gepast dus dat het lied vernoemd is naar de maan van Jupiter. Silvertongue is weer een meer funky-pop nummer en daarna heb je weer een mooi akoestisch nummer: Art Exhibit. Het album speelt dus best veel met verschillende genres, maar toch is de band die indierock ondertoon niet kwijtgeraakt.
Het is de vraag of de band nu zijn eigen sound gevonden heeft. Het antwoord daarop is: ja, wel degelijk. Ze zijn van de indierock sound afgestapt en hebben een meer popsound gevonden met soul en funky-achtige elementen. Deze elementen werken goed samen met de stem van zanger Sameer Ghadia. Op andere albums wordt zijn stem een beetje opzij geduwd door harde gitaren, maar met dit album kun je echt horen dat hij met soul kan zingen. Fans van het vroege Young The Giant zullen misschien de rocksound missen, maar het is niet zo’n enorme verandering dat je ze niet meer als band herkent. De lekkere beats geven je een relaxed gevoel als je een zware dag achter de rug hebt en veel tracks brengen een goede boodschap over aan de luisteraar. Zeker een lekker album!
